Ancestry Program, TheAlbum

“Mysticeti Ambassadors part 1” is de tweede cd van de Duitse progband The Ancestry Program.

Wellicht denk je op basis van de titel dat het thema weggelopen is uit een boek of film over één of ander duister geheimgenootschap. Niks is echter minder waar. Mysticeti zijn een soort walvissen. Ze horen bij de grootste zoogdieren op aarde. De leden van de The Ancestry Program heeft blijkbaar veel met deze bijzondere dieren die overal op het mooie artwork van deze cd te vinden zijn.

Maar goed, het gaat natuurlijk om de muziek en daarvan ben ik onder de indruk. Deze Duitse band klinkt Amerikaans. Dat komt in de eerste plaats omdat de naam van Spock’s Beard direct bij mij binnenkwam. Bij The Ancestry Program zijn de invloeden van jaren ’70 prog (grote namen als Genesis en Yes met name) duidelijk te horen en worden ze voorzien van een modern jasje.
Ook zijn er wel invloeden uit de AOR te horen als Styx en Kansas. Daarnaast hoor ik ook raakvlakken met hun landgenoten van Sylvan.

Wat bovendien een groot pluspunt is is zanger Ben Knabe. Waar Duitse zangers nogal eens heel erg Engels met een Duits accent zingen, is dat bij Knabe niet of nauwelijks te horen. Hoewel deze cd pas de tweede plaat is van The Ancestry Program, is duidelijk te horen dat we hier te maken hebben met ervaren muzikanten die hun instrumenten uitstekend beheersen. De productie is helder en gedetailleerd. Als dan ook nog blijkt dat de muziek uitblinkt door een mooie opbouw (ondergetekende houdt daar erg van), is inmiddels wel duidelijk dat we met een sterke plaat te maken hebben.

Het eerste nummer, Dark To Overcome, is een uitstekend visitekaartje van dit album. Direct een epic van 17 minuten. Het jaren ’70 gevoel is er direct en de moderne synth klanken trekken de muziek direct naar nu. Het nummer begint behoorlijk laidback en geeft zanger Ben Knabe de ruimte om te laten horen wat hij in huis heeft. Het nummer ontwikkelt zich bijzonder fraai en na een sterke gitaarsolo wordt de muziek steeds meer symfonisch.

Het tweede nummer, Gusty Ghost, begint als meer een liedje, maar het tweede gedeelte is zwaar symfonisch met een sterke toetsensolo over krachtige drums, zeer fraai gedaan. The Ancestry Program zet dit hoge niveau voor met Lovely Lies dat ruim boven de tien minuten klokt. Tiny Monsters vind ik ook een erg goede song. Het klinkt modern, een wat heftiger rockgeluid, een pakkend refrein en een mooie overgang naar een sterk instrumentaal gedeelte. In dit nummer komt Sylvan nogal eens om de hoek kijken. In het lange Carry On (The Lyricist) komt alles samen. Heftig, melodieus en afwisselend zijn voor mij daarbij de kernwoorden.

De twee laatste nummers van deze cd zijn wat donkerder. Ook wordt in het laatste nummer gescreamed. Dat laatste is sowieso niet aan mij besteed. Muzikaal is het in orde, maar het maakt niet op mij dezelfde indruk als de overige nummers.

Hoe dan ook vind ik dat The Ancestry Program een sterk album heeft afgeleverd. Het is intense muziek, en de cd heeft een paar draaibeurten nodig om er echt in te komen. Liefhebbers van symfonische prog kunnen hier veel luisterplezier aan beleven. Er komt een deel 2 aan. Ik ben heel benieuwd wat onze Oosterburen in petto hebben!