Anchoret, TheAlbum

Niet elk debuutalbum is hetzelfde. Vaak klinken eerstelingen op productioneel gebied wat matig en soms zit het qua muzikaliteit niet helemaal snor. Dat geldt natuurlijk niet voor elk debuutalbum, want soms zijn er ook door de wol geverfde muzikanten die al eerder met het productiebijltje hebben gehakt. Doordat ze soms in een andere band of formatie hebben gespeeld, weten ze dan precies wat ze wel en niet goed doen.

In de basis is de Canadese band The Anchoret een product uit de koker van bassist Eduard Levitsky en Heaven’s Cry zanger Sylvain Auclair. Tijdens de lockdown in 2020 was Levitsky net als een groot gedeelte van de wereldbevolking geïsoleerd van de buitenwereld en moest hij zijn muzikale energie kwijt. Naast de liefde voor progrock is er bij Levitsky een grote liefde voor metal en juist in die lockdownperiode besloot hij beide genres te combineren in een nieuw project: The Anchoret. De titel voor de plaat was daarom ook makkelijk gekozen, volledig in lijn met waarmee het allemaal startte: “het begon met eenzaamheid”.

De band is samengesteld uit gelouterde en jonge muzikanten, naast de genoemde namen participeren verder Andy Tillison (The Tangent) op toetsen, James Christopher Knoerl op drums en Leo Estalles op gitaar. Het album is vooral een ode aan alle bands waar Levitsky in zijn jeugd naar luisterde, van Supertramp tot Procol Harum, van Uriah Heep tot Radiohead. Maar ook Opeth, Nightwish en Kamelot noemt hij zelf als invloeden. Het fundament van dit debuut is ontegenzeggelijk gemetseld in de metal. De muziek heeft echter ook veel progrockkenmerken die je zult herkennen van het Amerikaanse Dream Theater, het Italiaanse Kingcrow, het Zweedse Pain Of Salvation en de Brit Lee Abraham.

Naast de basisleden zijn er ook veel specialisten actief op het album en deze muzikanten  verzamelde Levitsky van over de hele wereld. Prominent in het geluid is de saxofoon van
Juan Ignacio en Varela Espinoza, maar er zijn ook klarinet, fluit en Mellotron te horen die de muziek een bijzondere laag meegeven. Unafraid is een geniaal nummer, mede door de dwarsfluit in een stevig progmetalpallet. Sommige passages doen ook denken aan Jethro Tull. Dat Ian Anderson naar Canada is gevlogen en zijn visie heeft overgebracht aan  Levitsky en Auclair. Zoiets dan. Toch wel.

Fusion? Ja, “een soort van” is binnen de muziek van The Anchoret absoluut niet te ontkennen. Toch liggen de fundamenten in de metal en kan het er soms stevig aan toe gaan in de composities. Zo heeft drummer James Christopher Knoerl een paar rappe voeten, getuige de bassdrums in A Dead Man, maar ook in Buried. Eduard Levitsky heeft in death-/black metalbands gespeeld en dat is duidelijk waarneembaar. Over die creatieve mengeling van verschillende genres ligt dan ook nog eens een laag jaren zeventig geluid.

Liefhebbers van de saxofoon binnen de metal zullen zich kunnen vinden in Someone Listening? en Forsaken. Vooral in laatstgenoemde vind je een wonderlijke mix van Supertramp, Gold Spire en Opeth. Vraag het me over een half jaar opnieuw en ik noem wellicht andere namen, maar hoe dan ook staat de compositie als een huis. Daarbij kun je de band ook nergens betrappen op plagiaat. All Turns to Clay laat een flinke laag fusion of overlap naar jazz horen. Stevig, metal (toch ook hier wat Opeth) maar creatief een clusterbom van jewelste. Wat een geweldige track, na tien keer luisteren ontbloot het nog steeds nieuwe elementen. Hier mag zanger Auclair niet onbesproken blijven, hij laat met zijn bijdrage een fascinerende donkere laag achter in de track. Had ik het woord groots al genoemd? Kippenvel!

Toetsenliefhebbers moeten luisteren naar Stay, een nummer dat wat meer een progrock fundament heeft. Je vindt er veel toetsen (Mellotron en Hammond) en een heerlijke gitaarsolo. Die toetsen vind je eigenlijk in veel nummers terug, zelfs in de meest robuuste op het album. En de zanger van The Anchoret is ook knettergoed. Zo hier en daar heeft hij in zijn galm wat overeenkomsten met Marc Atkinson (Buried) maar Auclair heeft ook een heerlijke strot waarmee hij het rauwe werk niet schuwt, hij laat regelmatig zijn growls horen.

Grote woorden zijn altijd mooi, maar deze band verdient het om gekenmerkt te worden als frisse wind binnen de huidige progmetalscene. “It All Began With Loneliness” is naast muzikaal van hoog niveau ook uitstekend geproduceerd en een genot voor het oor. Zeker als je bedenkt dat veel van de muzikanten hun aandeel vanuit alle windstreken hebben ingestuurd. Nagenoeg ieder nummer nodigt je uit om bij iedere luisterbeurt nieuwe elementen te ontdekken, die tijdens een volgende volledig aan je voorbij gaan en je geïntrigeerd raakt door een ander aspect.

The Anchoret is een pure verrijking voor het genre en zal hoog in mijn eindlijst eindigen, noteer dat als een gegeven. Voor liefhebbers in de brede zin van de huidige progrock en het metalgenre; deze plaat is onmisbaar voor jouw platenkast.