Aristocrats, TheAlbum

The Aristrocats is zo’n heerlijke gelegenheidsband (hoewel toch wel standvastig naar inmiddels blijkt) die zonder enige druk of verwachting en tussen alle projecten door gewoon lekker consistent elke twee jaar een album uitbrengt. Aandacht gaat dan vaak vooral uit naar Guthrie en Minneman vanwege (onder andere) de link naar Steven Wilson, maar terecht is dat niet. Bassist Bryan Beller draagt met zijn omvangrijke catalogus die namen als Steve Vai, Dweezil Zappa en James LaBrie bevat, zeker een gelijke bagage bij zich en doet binnen het begaafde trio geen moment onder. Gelet op de gelijke bijdrage qua song writing (ieder drie stuks) kun je in alle redelijkheid stellen dat “Tres Caballeros” veel meer is dan een ‘gitaarplaat’ met Guthrie in de hoofdrol.

Slechts zelden zal je een instrumentale plaat horen waarop artiesten zo gecontroleerd los kunnen gaan en zo coherent divers zijn als op “Tres Caballeros”. De wijze waarop The Aristocrats schijnbaar achteloos zompige blues, rockabilly, jazz en fusion tot overzichtelijke en logisch in elkaar gestoken songs weten te smeden verdient alle voor handen zijnde loftuitingen. En dat men deze songs in een verbluffende symbiose van bas, drums en gitaar op de mat legt verbaast natuurlijk helemaal niemand. Dit zijn rasmuzikanten van de bovenste plank en ik zou speciaal voor hen nog een plankje bijspijkeren om de afstand tot de concurrentie nog wat te vergroten.

Op progmetal georiënteerde riffs dwalen ze fenomenaal en organisch af naar galmende rock ’n roll en herpakken zich in gruizige blues. Hoewel de songs stiekem verschillen van dag tot nacht, lopen deze zo subtiel in elkaar over dat flinke stijlwisselingen nergens afbreuk doen aan de beleving. Integendeel. Als je naar een song als Pressure Relief, of de zeer geduldige en experimentele afsluiter Through The Flower luistert, dan hoor je dat het zeker niet louter technisch geweld is dat de klok slaat. Men kan het vernuft evengoed kwijt in een relaxte setting en dat is wel eens anders bij soortgelijke initiatieven. De frequente tempo- en sfeerwisselingen zijn zeer geslaagd en laten een gelouterde band in topvorm horen.

Vind je instrumentale platen met soortgelijke intenties vaak een lange zit, dan heb ik goed nieuws voor je. “Tres Caballeros” bevat namelijk negen uitstekende composities waarop ik zelfs geen zang zou willen horen. Dit hoogstaande meesterwerkje is helemaal ‘af’ en laat mij geen enkele kanttekening over. Nu 2015 aardig op begint te schieten, stel ik zonder enige terughoudendheid vast dat “Tres Caballeros” tot de mooiste releases van dit jaar behoort en zowel vriend als vijand zal verrassen.

Govert Krul