Ashqelon Quilt , TheAlbum

De Israëlische groep The Ashqelon Quilt klinkt als het onschuldig ogende schooljongetje, wat toch enorm veel kattenkwaad uithaalt. Of als dat verlegen meisje, dat een nymfomane blijkt in bed! The Ashqelon Quilt noemt hun muziek zelf artrock en baseren hun stijl geheel op de Engelse stijl, vaak Canterbury genoemd, die ook eigen is bij Caravan, Hatfield And The North en Soft Machine. Het is ook niet vreemd dat de muziek tevens sterk lijkt op hedendaagse groepen als Mercury Rev en Belle And Sebastian. Hou je van deze ‘met-een-scherpe-rand-kinderachtige’ muziekrichting, dan is deze cd een aanrader.

De groep bestaat uit de twee broers Ori en Shachar Hendel, die alles spelen en afwisselend zingen, aangevuld met zangeres Sharon Rinat, die ook niet onverdienstelijk blokfluit speelt op enkele nummers.

Alle liedjes zijn zonder uitzondering erg goed, maar Twilights springt eruit, vanwege de compactheid van het gebodene materiaal en de heerlijke toetsensolo halverwege. Het nummer heeft een walsachtig ritme en wordt afwisselend gezongen door Shachar en Sharon. En volkomen onverwacht zit er aan het eind van het korte nummer een Keith Emerson-achtige toetsensolo, waarna het refrein het geheel afrondt. Perfect.

De prima opener One By One geeft heel duidelijk de teneur van de hele cd aan: een simpele melodie, een beetje vergelijkbaar met hoe Syd Barrett schrijft op “The Piper At The Gates Of Dawn”, waarin halverwege een haast Steely Dan-achtig gitaarwerk het nummer op een geheel eigen hoogte brengt.

De lange afsluiter The Well klinkt als een live-favoriet. Het is een nummer dat hard gedraaid dient te worden, gekenmerkt wordt door een (opnieuw) eenvoudig thema en een heerlijk ritme. Zoals de hammondorgel samen met de gitaar het drumwerk als het ware introduceert maakt veel indruk op me. The Ashqelon Quilt heeft hiermee zijn eigen For Richard gecreëerd, want ook dit nummer leent zich voor een eindeloze jam als afsluiter van hun concerten.

Productietechnisch ligt de cd niet op het hoogste niveau, maar dat stoort geenszins. Het past wel een beetje bij de aard van de muziek. Verder moet me nog van het hart dat het hier gaat om de eerste cd van deze groep; mogelijkheden te over om in de toekomst deze stijl veel verder uit te buiten, en wellicht iets van de eigen stijl die bemerkbaar is, verder te ontwikkelen. Ik zal de broertjes Hendel nauwlettend in de gaten houden, dat zal duidelijk zijn.

Conclusie: ik weet nu waar “The Land Of Grey And Pink” (titel van een Caravan-cd) ligt. Het is gesitueerd in Israël!

Markwin Meeuws