Aurora Project, TheAlbum

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: “Selling The Aggression” is wat betreft groepsgeluid een voortzetting van “Unspoken Words” en “Shadow Border”. Maar wel met afstand het beste wat het in 1999 opgerichte Katwijkse zestal tot nu toe heeft geproduceerd. Een periode van vier jaar jammen, schaven en slijpen wordt steevast afgesloten met een album. En dat is ook nu het geval. Nummers op bestelling componeren zullen ze nooit doen, vooropgesteld dat ze daartoe in staat zijn. Juist deze aanpak draagt er voor een groot deel aan bij dat The Aurora Project elke keer een consistent album uitbrengt.

Wanneer er een band is die niet overhaast te werk gaat, is dat wel The Aurora Project. “Selling The Aggression” is pas het derde album in veertien jaar tijd. Een album met als thema ‘De veranderende maatschappij als gevolg van onder meer internet en het ontstaan van een nieuwe wereldorde’. Het zijn echt sociaal en politieke thema’s, waar het zestal via de schrijverspennen van Marc Vooys en Dennis Binnekade in zeven nummers zijn visie over geeft. En dat alles gegoten in een geluid dat lastig te duiden valt. Al vaker is de muziek vergeleken met Riverside, Threshold, Vandenplas en noem ze maar op, tot en met Porcupine Tree en Dream Theater aan toe. De luisteraar mag het zelf zeggen. Ik houd het maar op een eigen geluid dat uitwaaiert over het brede spectrum progressieve rock, progressieve metal en (melodieuze) symfonische metal.

Met twee gitaristen in de gelederen is het niet alleen goed, maar ook stevig kersen eten. De dubbele gitaarpartijen van Marc Vooys en Remco van den Berg vliegen je dan ook met regelmaat om de oren, waarbij Remco van den Berg verantwoordelijk is voor alle solo’s. Dualistic Consciousness en Selling The Agression en in iets mindere mate Turning The Tide zijn daar uitstekende voorbeelden van.

The Oil Supremacy is van een andere (wereld)orde. Het nummer heeft een cinematografisch begin. Om de inhoud kracht bij te zetten, wordt gebruik gemaakt van stemmen en (oorlogs)geluiden. Op de achtergrond rolt Marcel Guyt regelmatig zijn brede en orkestrale toetsentapijten uit. Wanneer je goed luistert hoor je hoe belangrijk zijn toetsenwerk is. Het is met afstand het meest bombastische nummer van dit album. De zangkwaliteiten van Dennis Binnekade komen hier volledig tot zijn recht. De man bewijst in het bezit te zijn van een kraakheldere en loepzuivere stem. Ook het technisch onderlegde drumwerk van Joris Bol komt tot volle wasdom. Luister eens naar de dampende basdrum! Regelmatig een doorn in het trommelvlies van ondergetekende, maar hiermee mogen ze mij midden in de nacht wakker schudden.

Dat men ook gedoseerd en ragfijn kan spelen laat The Sense Of Reality horen. De zanglijn van Binnekade is wonderschoon en de mooie breaks en zogenaamde korte ‘deadstops’ zijn subtiel geïntegreerd. In de slotminuten verrassen de meerstemmige vocalen, waarna majestueus toetsenwerk en staccato drumwerk voor kippenvel zorgen. Speeding Up Time doet wat mij betreft licht afbreuk aan het voorgaande. Ondanks dat voor het eerst de basgitaar van Rob Krijgsman goed hoorbaar knort. De Dream Theater-achtige passages en het refrein, wat verdacht veel gelijkenis vertoont met het Hebreeuwse lied Hava Nagila, kunnen de vier minuten wat mij betreft niet redden.

Maar dan is er het bijna tien minuten durende bloedstollend mooie Newtopia. De eerste minuten kenmerken zich door een postrockachtige structuur. Met fraai gitaarspel en zwoel klinkende toetsen wordt de spanning tergend langzaam opgebouwd naar een climax waar alle registers worden opengezet als ware het zeesluis De Katwijkse Uitwatering. Wederom laat Binnekade horen tot de Nederlandse (rock)zangtop te behoren met zang die gaat van gevoelig en klein tot hoog en helder. In eerste aanleg doet zijn stem mij hier denken aan Arno Menses (Subsignal). Maar dat binnen The Aurora Project vooral het metalbloed door de aderen stroomt, maakt de laatste intense minuut duidelijk.

“Selling The Aggression” zal zonder twijfel als nieuwe haring verkocht worden. Dat staat voor mij vast. Het is een album dat ik zonder te blozen bestempel als standvastig bewoner van de Wereldse Tien van deze website.

Hans Ravensbergen

LP: