Knight Area staat sinds enkele jaren op eenzame hoogte waar het de Nederlandse progressieve rockscene betreft. Compositorisch zeer sterk en productioneel ongeëvenaard. Het kan bijna niet anders of The Aurora Project ziet hen als hét voorbeeld bij de totstandbrenging van de opvolger van het in 2005 verschenen debuut “Unspoken Words“. Men heeft op zeker gespeeld door voor de productie en mix de diensten in te huren van Joost van den Broek die als toetsenist furore maakte bij onder andere After Forever, Ayreon en Sun Caged. Met zijn liefde voor metal en kennis van alles wat met muziektechnologie te maken heeft was hij de aangewezen persoon om de ambities – een no nonsense progrock album – voor “Shadow Border” gestalte te geven.
Hoewel het Katwijkse The Aurora Project hier pas zijn tweede album aflevert, hebben we het over een band met een behoorlijk Curriculum Vitae. Als je het podium deelt met bands als Riverside, Pain of Salvation en Vanden Plas en daarnaast onder contract staat bij super label The Laser’s Edge, heb je immers het een en ander in je mars, waar of niet?
Had je me deze vraag in 2005 gesteld zou ik die niet volmondig hebben bevestigd. En dat bedoel ik helemaal niet lullig, maar een écht top album kun je “Unspoken Words” toch niet noemen. Aardige momenten, dat zeker maar ook veel clichématig gedoe en nogal wat gezeur in letterlijke zin. Reden genoeg om verrijkt met de nodige ervaring de bakens te verzetten op deze opvolger. En eerlijk is eerlijk, The Aurora Project leert snel. “Shadow Border” is namelijk vrij van prog-versierselen en een intelligent rockalbum geworden. Herkenbaar ja, zeker wel want Knight Area en Floydiaanse erupties zijn nooit ver weg.
Mede dankzij Joost van den Broek is het een behoorlijk stevig album geworden met een donkere sfeer en een zwaar, door gitaren gedomineerd geluid. De productie is vol vet, naar mijn mening iets té, aangezien ik meer houd van een naturel geluid maar waarschijnlijk vinden de meeste luisteraars dit geen enkel probleem of zelfs een sterke troef van het album. In combinatie met de heldere zang van Dennis Binnekade en sprankelende toetsen van Marcel Guyt is het totaalgeluid in elk geval mooi in balans en blijft het symfonische karakter zeker behouden.
Van alle opsmuk ontdaan toont The Aurora Project zich in al zijn kwetsbaarheid aan het immer kritische prog-publiek met als enige wapen zes tracks en één epic van zestien minuten. Niets meer en zeker niets minder, want deze songs doorstaan de toets der kritiek moeiteloos met als eerste uitschieter het dynamische The Trial, direct gevolgd door het gedreven Photonic Reunion. Een song met veel wendingen en een heerlijk luchtig refrein dat al bij de eerste luisterbeurt beklijft. Wellicht iets te poppy voor sommigen, maar dat wordt ook gezegd van It Bites en die hebben vorig jaar toch mooi één van de sterkste albums afgeleverd. Maar goed, als het zwaarder mag zit je de song gewoon uit tot The Confession dat opent met een geciviliseerde maar onmiskenbare blackmetal gitaar, rauw en donker. Kippenvelmoment pak je halverwege mee als de song een Gilmouriaanse wending krijgt, waarna men wonderschoon en ingetogen eindigt.
Another Dream zet in met kosmische Jean Michel Jarre toetsen en ook nu tovert men weer een overweldigend refrein uit de hoge hoed dat zelfs de meest introverte medemens tot minimaal neuriën dwingt. En wat dacht je van het aanstekelijke Within The Realms inclusief een ouderwets ‘handjeklap’ in het refrein? Ja, het moge duidelijk zijn dat The Aurora Project helemaal geen fratsen nodig heeft en blind kan vertrouwen op zijn composities die zonder uitzondering ruim afwisselend en van hoge kwaliteit zijn.
Natuurlijk vraagt een beetje epic om extra aandacht dus staan we nog stil bij titelsong Shadow Border waar alle registers worden opengetrokken. Pink Floyd verzorgt een sfeervolle aftrap waarna bas en drums het tempo op aangename wijze opvoeren. Het volgende moment valt de zang in en is dan zo intiem dat Gazpacho de meest voor de hand liggende referentie is. Het samenspel van soms funky bas en drums afgewisseld door ronkend gitaarwerk en lyrische toetsen is op deze track zo ontzettend sterk dat louter diep respect resteert.
Alle twijfel die ik had bij “Unspoken Words” is met een ferme ruk weggenomen door dit sublieme “Shadow Border”. Herkenbare progressieve rock zoals we die stiekem het liefst horen, ijzersterke songs, overweldigend samenspel en oorstrelende zang, je vindt het op dit album waarmee The Aurora Project zich comfortabel naast Knight Area vestigt. Het is dus een beetje minder eenzaam aan de top en wat competitie kan natuurlijk geen kwaad. Tjonge, waar kan een klein landje toch groot in zijn!
Govert Krul