Badge, TheAlbum

Hoe retro wil je het hebben? Vier Italiaanse mannen richten eind jaren ’60, begin jaren ’70 een band op, noemen zich The Badge en treden af en toe eens op met eigen werk. Ze waren zwaar onder de indruk van “Concerto Grosso” van The New Trolls (1971) en “Felona e Sorona” van Le Orme (1973), twee Italiaanse klassiekers, en besluiten dik veertig (40!) jaar na dato hun eigen muziek op te nemen. Dit jaar brengt The Badge dus zijn debuut uit. “Le Relationi Pericolosi”, en met name het titelnummer, is ook nog eens geïnspireerd op de roman “Les Liaisons Dangereux” van Choderlos de Laclos uit 1782 en de meervoudige verfilming hiervan eind vorige eeuw.

De heren laten zich dus niets gelegen liggen aan de tijdgeest, die soms vraagt om bijpassende muziek, Nee, het is oude muziek die uit de speakers schalt, zeker had dit werk net zo goed veertig jaren geleden opgenomen kunnen zijn. Als je deze ‘verdachte’ muziek in een rijtje met negen werken uit de jaren ’70 zou opstellen, zouden ‘slachtoffers’ die naar al deze muziek hebben moeten luisteren deze gloednieuwe schijf er niet uitpikken als ‘de dader’ van het uitbrengen van een nep-klassieker. Kortom, het verschil met de opnamen uit die tijd is niet te horen. Maar ook thema’s uit de klassieke muziek zijn verweven in de klanken van “Le Relazioni Pericolosi”.

Het titelnummer van epische afmetingen laat een zeer afwisselend palet aan stijlen horen. Opvallend zijn de klassieke passages die in “Le Relazioni Pericolose” zijn verweven. Op een  overdreven, theatrale, bijna levensechte wijze worden die op het potsierlijke af vertolkt. Al bijna dood gewaande stokoude liefhebbers van Stef Meeder en Andre Rieu zouden zich bij het horen hiervan bij wijze van spreken nog voor een laatste keer op kunnen richten. De stemmen van de heren (ze zingen alle vier) raspen er behoorlijk op los. Het is geen hoge school zang en soms valt een vergelijking te maken met Freek de Jonge ten tijde van Neerlands Hoop, dat is geloof ik geen compliment. Angelo Isaia leeft zich behoorlijk uit op de Mellotron, de Hammond, een kerkorgel, een spinet en andere klassieke toetsinstrumenten. In pianostukjes laat hij horen op dit instrument geen meester te zijn.  Fiore Colombo laat zijn gitaar schuren, waardoor het soms stevig wordt en zoals je dat vroeger nogal eens hoorde, zweeft de sound hier en daar tegen het valse aan. Het hoort er allemaal bij.

Anni ’70 is een meer akoestisch werkje met veel ohhhs, ahhhs en whahhhhs uit de Mellotron, terwijl in Ancora Un Giorno Dopo La Fine een tandje bij wordt gezet, dat rock oplevert die aan Deep Purple doet denken, met heerlijk gitaarwerk en bijpassende Hammond-klanken.  Soms lijkt Emerson, Lake & Palmer even langs te komen en we pikken ook nog een graantje psychedelica van de vroege Pink Floyd mee. Een majestueus kerkorgel is te horen aan het begin van La Leggenda Del Lago, wat een prachtig instrument is dat toch! Erg aangename symfonische passages met afwisselend toetsen, gitaar en zang brengen dit nummer en daarmee de cd naar een imponerend einde.

Ze doen het gewoon, The Badge, ze brengen deze muziek gewoon uit, zonder scrupules, maar met een vette knipoog, ook al ligt het materiaal al decennia op de plank stof te vergaren. Deze schijf zal de progwereld niet op zijn grondvesten doen schudden, het is allemaal niet zo hoogstaand en al helemaal niet vernieuwend, maar voor liefhebbers van de klassieke Italiaanse progbands en mastodonten als Genesis levert “Le Relazioni Pericolose” een aangename bevestiging op van wat zij al heel lang weten: in de jaren ’70 ligt ‘de basis’ en muziek uit die tijd is tijdloos en blijft gewoon prachtig.

Fred Nieuwesteeg