Barstool Philosophers, TheAlbum

Om een groep na een debuutalbum de hemel in te prijzen kan voor die groep desastreuze gevolgen hebben. Ik wil het niet op mijn geweten hebben het verwachtingspatroon zo op te schroeven dat de geest uit de fles verdwijnt. Verder probeer ik te voorkomen een groep op basis van een debuutalbum direct te vergelijken met één van de grote bands uit de rockhistorie. Het laatste wat ik wil is een voor mij volledig onbekende zanger op basis van 55 minuten bombarderen tot een Nederlandse eredivisionist van vocalisten.

Helaas ontkom ik er niet aan om op de drempel van een nieuw jaar een uitzondering op deze regels te maken. Want anders doe ik daar een aantal enthousiaste kerels ernstig mee tekort. Voor de draad ermee dan maar!

Het eerste officiële album “Sparrows” van het Overijsselse kwintet The Barstool Philosophers is in één woord ‘klasse’. Deze uit Almelo afkomstige groep kan zich in mijn ogen al met gemak meten met Queensrÿche. Sterker nog, “Sparrows” gaat verder waar de Amerikaanse formatie vanaf het album “Promised Land” het spoor bijster raakte en verstrengeld raakte in de eigen tentakels.

In grote mate verantwoordelijk voor deze bloemlezing is zanger Leon Brouwer, die is gezegend met een strot waar Geoff Tate in zijn beginjaren zeer goede sier mee maakte.

The Barstool Philosophers was tot voor een paar jaar terug nog een groep die zijn weg vond in de marge van het regionale rockcircuit. Toen een bevriende groep besloot het bijltje er bij neer te gooien, werd niet geschroomd de zanger in kwestie onmiddellijk in te lijven. Een gouden zet naar nu is gebleken. Want met deze Leon Brouwer haalde men gelijk iemand in huis die prima teksten kan schrijven.

“Sparrows” vertelt het verhaal van een leven na een echtscheiding, in dit geval dat van dezelfde Brouwer. Om nu meteen alles toe te schrijven aan deze Brouwer is te veel eer en gaat ook wat ver. De rete strakke en dominerende gitaarriffs van Ivo Poelman, het degelijke en functionele drumwerk van Martin Kuipers, het opvullende toetsenwerk van René Kroon (Sun Caged) en de pompende basgitaar van Bas Hoebink beleven hun hosanna in het nummer Descendent Of The Fall.
Het is slechts een voorbeeld van de negen degelijke en afwisselende composities die bijna allemaal in elkaar overvloeien.

Kortom, “Sparrows” is een album zonder hoogte- en dieptepunten, maar 55 minuten consistent luistergenot. Een absolute aanrader voor de (gewezen) liefhebbers van Queensryche. Ik wil de heren wel adviseren eens serieus na te denken over een andere bandnaam. In 1997 kwam je hier nog mee weg, maar anno 2009 loont het de moeite daar nog eens een avondje over te filosoferen in de plaatselijke stamkroeg.

Hans Ravensbergen