Het is in de herfst van 2013 wanneer deze band door vier Tukkers wordt opgericht en het lijkt bijna vanzelfsprekend dat het kwartet geïnspireerd door het seizoen gaat voor melancholische en sombere muziek. Tiemen, Luuk, Stefan en Wouter uit Enschede kiezen in diezelfde gedachte dan ook maar voor een dito neerslachtige naam: The Black Fall.
Er zijn veel invloeden te noemen als je een doelgerichte omschrijving wil geven van deze nieuwe progband. Globaal en kort gezegd kan je het houden op Porcupine tree meets Lenny Kravitz en Anthony Kiedis. De band maakt turbulente progrock songs met veel oor voor contrast en dynamiek. Het bijna vijftien minuten durende A Threshold Of Love And Death is in die vergelijking leidend voor de genoemde namen. Muzikaal hebben we te maken met een compositie die van de hand Steven Wilson en de zijnen afkomstig zou kunnen zijn. Het is een wervelende track met plaats voor dromerige, broeierige passages maar ook stevige gitaarerupties. Een licht vergelijk met “Fear Of A Blank Planet” van Porcupine Tree zou gerechtvaardigd zijn. Zanger Stefan Herbers zingt veelzijdig en overtuigend en zoals gezegd lijken zijn expressieve uithalen verdacht veel op die van Lenny Kravitz, en in andere passages weer op Anthony Kiedis van de Red Hot Chilli Peppers. Waarschijnlijk helpt de productie daar ook sterk aan mee, maar de gelijkenissen komen veelvuldig voor op het album. De elektronische outro van de genoemde song is in mijn ogen perfect gemaakt en laat mij achter met een fijne tinteling in de buikstreek. Magisch bijna.
Broeierig is ook een goede omschrijving voor de track Sonmi 4.5.1. Die titel: ‘Sonmi 4.5.1’ is een verwijzing naar een boek van David Mitchell: “Cloud Atlas”. Sonmi 451 is in het boek een opstandige kloon in één van de zes delen wat zich afspeelt in de toekomst. Het boek is in 2012 ook verfilmd door Lana en Andy Wachowski en Tom Tykwer, met onder anderen de topsterren Halle Berry en Tom Hanks. De track begint kalm en ook dit nummer lijkt sterk geïnspireerd te zijn door Porcupine Tree, maar naarmate de minuten vorderen wordt de song meer psychedelisch en harder. Diegenen die willen weten wanneer de gelijkenis met Lenny Kravitz optimaal naar boven komt, moet vooral na de eerste zes minuten eens goed luisteren naar de uithalen van Herbers.
Modern Day Slave heeft een nog meer psychedelisch karakter en is daardoor vooral erg druk te noemen. Zangtechnisch ook hier weer de vergelijking met Anthony Kiedis en ook muzikaal schurkt het een beetje tegen de muziek van de Red Hot Chilli Pepers aan. Een sterk punt in deze song (en overall op het album) zijn de gevarieerde en stuwende gitaarriffs van Stefan Herbers en Wouter Lubberts. De band sluit af met het eveneens vijftien minuten durende The Time Traveler. Ook dat nummer is een belevenis in de ware zin van het woord en herbergt verschillende stijlen. Muzikaal topmateriaal, maar niet gemakkelijk te verteren na één luisterbeurt.
Het debuutalbum van The Black Fall is ondanks de lovende woorden geen album dat je in twee luisterbeurten hebt doorgrond. Er wordt veel aandacht en interesse voor de composities vereist van de luisteraar, maar de wijzer lijkt na veelvuldige circulaties naar een dikke voldoende te wijzen. Voor alle duidelijkheid: ondanks de genoemde vergelijking met PT is het geen regelrechte kloon van de Britse band, dat zou echt te makkelijk zijn. Voor de zekerheid hebben we ons ook verdiept in de in 2014 verschenen demo en ook dat materiaal is van een prima niveau. The Black Fall heeft het in zich groot te worden, alle facetten zijn daarvoor aanwezig, maar wellicht moet de band wat meer eigen identiteit aannemen om definitief door te stoten tot de top. We houden u op de hoogte.
Ruard Veltmaat