Black Noodle Project, TheAlbum

The Black Noodle Project bestaat uit twee Franse heren, maar omdat oprichter Jérémie Grima het te druk had met het schrijven van zijn roman (al drie jaar, hoe dik wórdt dat boek?), kreeg gitarist Bourdeix het roer in handen. Samen met vaste drummer Berger en bassist Létévé maakte hij dit nieuwe album, een uit zeven aktes opgebouwde soundtrack voor een reis naar de innerlijke zelf, zoals de bijsluiter de plaat omschrijft. Ik ben meestal niet zo onder de indruk van dat soort concepten, maar in dit geval, een nagenoeg instrumentaal album, is het helemaal overbodig.

In eerdere recensies werd gewag gemaakt van de invloeden van Pink Floyd en Long Distance Calling, en die vergelijking gaat nog steeds wel op, al kun je van een band die toe is aan het zevende complete album zo langzaam aan ook wel verwachten dat ze een eigen stijl hebben. Dat is bij The Black Noodle Project zeker het geval: uitgesponnen, vaak wat slepende instrumentale rock van een neerslachtig kaliber. Volgens de omschrijving wordt in Acte IV de liefde gevierd, maar de algehele stemming is er meer één van een lang touw en een stevige balk. In Acte VI gaat het kennelijk over de vreugde van het vaderschap, maar je hoort de gitarist langs de rails door een spoorboekje bladeren. Wat dat betreft herken ik ook wel flarden vroege The Cure in de muziek.

Al die droeftoeterij leidt helaas niet tot een bijzonder aantrekkelijk album. Stemmig, ja zeker, maar een beetje eentonig ook wel. Er wordt nergens erg knap gespeeld, de maat is vierkwarts, het aantal akkoorden op een hand te tellen. Erg fraai is het veelvuldige gebruik van akoestische gitaren, waarmee voor de hard nodige afwisseling gezorgd wordt. Bourdeix had ook lekker de tijd om partij op partij te stapelen, waarmee de muziek een mooie gelaagdheid krijgt. Jammer is wel dat zijn gitaar bij tijd en wijle een eigenschap vertoont die wij in de muziektheorie met enige schroom als ‘knettervals’ omschrijven. Ik huil niet snel bij een plaat, maar nu kon ik af en toe een traantje niet onderdrukken.

In afsluiter Acte Final wordt dan toch nog gezongen, voor het eerst in het Frans, en niet onverdienstelijk, al is het nog steeds te somber voor op een begrafenis. Daarmee sleept “Code 2.0” zich kreunend en grienend naar de eindstreep.

Zo, vrienden, is uiteindelijk het leven: niet altijd even spannend, niet altijd even harmonieus, niet altijd even vrolijk. Dat heeft The Black Noodle Project dan toch maar knap in muziek weten te vangen. “Life’s a bitch and then you die”, en daar dan de muziek bij. Misschien moet Grima een beetje opschieten met dat boek.