De recensie van de vorige cd, “Ghosts & Memories”, van The Black Noodle Project uit 2013 sprak mij zeer aan en ik heb aan de voor mij toen onbekende Franse band daarna veel plezier beleefd.
Op dit nieuwe album is de kenmerkende open Pink Floyd sound minder prominent dan voorheen. Het geproduceerde geluid is namelijk nog wat steviger, zwaarder en voller geworden. Daar is niks mis mee, want naast de psychedelische post-rock muziek kun je er nu nog meer een metal randje aan meegeven zonder dat het melodieuze aspect is verdwenen. Riverside is daarmee als referentiekader prima in te vullen naast Long Distant Calling en een vleugje Porcupine Tree ten tijde van “Up The Downstairs”.
Projectmanager van Black Noodle is Jeremie Grima. Hij is sinds begin van deze eeuw de initiator van The Black Noodle Project. Sebastian Bourdeix heeft als collaborateur andermaal de klus aangenomen en beide mannen schreven weer alle nummers. De drummer is vervangen in de persoon van Tomy Rizzitelli die als het kan het stevige beukwerk niet schuwt, maar daar waar nodig het ook ingetogen houdt. Nieuwkomer is bassist El Mobo (echte naam Frédéric Motte) die het geheel ook nog eens uitstekend mixte en produceerde. El Mobo speelt en produceert namelijk al dertig jaar in verschillende metalbands en componeert muziek voor video games. Met dit kwartet komt The Black Noodle Project meer over als een coherente band.
Divided We Fall is een uitstekende en vooral ook toegankelijke psychedelische post rockalbum geworden. De kracht zit hem vooral in de vele fraaie melodielijnen en uitgesponnen gitaaruithalen zonder schreeuwerig over te komen zoals Daniel Cavanagh van Anathema dat ook zo fraai tentoon kan spreiden. Hoogtepunt is Cosmic Dust. Deze had zo maar op “Contagion” van Arena kunnen staan. Het gebruik van filmteksten beperkt zich ditmaal tot één nummer, te weten Absolom. Dit blijft nog steeds hypnotiserend werken, zeker als je ook nog eens simpel en direct opent zoals alleen Solstafir dat kan. Naast de stevige gitaarriffjes met hier en daar invulling van toretsen accenten is er heel tactisch een kort akoestisch rustpunt in de vorm van Under A Black Sky in het midden van het album gepositioneerd.
Alleen tussendoortje Ashes To Ashes en de afsluiter Left Behind vallen uit de toon. Deze enige twee nummers met zang zijn op zich goed, maar passen niet in de rest van het uitstekende instrumentale werk. Ashes To Ashes eindigt dan wel weer heerlijk aangenaam met een zalige solo op twee gitaren. Het wordt tijd om de heren eens live in Nederland te bewonderen.