Black Noodle Project, TheAlbum

Volledig onbekend met de eerste twee producties van The Black Noodle Project frommelde ik hun derde cd “Eleonore” in mijn cd-speler. Het is goed je zo nu en dan eens – gespeend van enig vooroordeel – te laten verrassen.

“Eleonore” is gebaseerd op het door bandleider en zanger-gitarist Jérémie Grima geschreven sprookje ‘Eleonore And The Forbidden Torne’. Dit sprookje, alsmede een hele lading foto’s trof ik overigens zowel in het Engels als Frans op de promo versie aan. Niet duidelijk is of deze extra’s ook op de reguliere versie zullen verschijnen. Het fraai met mooie afbeeldingen vormgegeven sprookje is natuurlijk speciaal voor hen die (nog) in sprookjes geloven. Nee, uw recensent van dienst behoort niet tot dit selecte gezelschap.

De muziek van The Black Noodle Project spreidt zich uit over een reikwijdte van pakweg Eloy via Anathema naar Porcupine Tree. Toch is op het drie kwartier durende album geen enkel toetseninstrument terug te vinden. Waarom dan toch Eloy als referentie genoemd, hoor ik je vragen? Dat komt zonder twijfel door het gitaarspel en de solo’s van Grima. Het benadrukt ook de zeventiger jaren sfeer van de muziek, een sfeer die je gelijk al aantreft op Sorrow. Het licht galmende en psychedelisch aandoende gitaarspel is onmiskenbaar vergelijkbaar met de ‘vroege’ Eloy.

Menigeen zal zich aanvankelijk storen aan de doordringende en vrij hoge zang van Grima, voorzien van een licht Frans accent. Wanneer je verder luistert blijkt die zang slechts een incident te zijn. Vanaf Awareness, het eerste hoogtepunt van het album, laat Grima zijn andere stemgeluid horen. En die is een octaaf lager, licht nasaal en gaat zelfs richting Roger Waters. Deze fraaie zang wordt op dit nummer ondersteund door de zware gitaarriffs van collega-gitarist Sébastien Bourdeix. Ook is Pink Floyd op dit nummer vrij dicht in de buurt.

Awareness gaat naadloos over in het zeer sterke en afwisselende Resistance. Hierin wordt het muzikale hoofdthema, wat we voor het eerst op Sorrow hoorde, weer opgepakt, inclusief Eloy-achtig gitaarspel. Hoogtepunt is het gedeelte waarin Jérémy Grima een gevoelig en melodieus stuk op gitaar speelt, waarna hij bijval krijgt van de riffs van Sébastien Bourdeix. Ook bassist Anthony Létévé laat zich niet onbetuigd met plukkend basspel.

Helaas gaan de Franse vrienden in het te eenvoudige Escape flink over de top. Gelukkig maakt het afsluitende Deliverance deze misstap weer ruimschoots goed. Het is het centrale muzikale thema wat in dit nummer weer wordt opgepakt. Grappig is het stuk waarin de melodielijn van A Horse With No Name van ‘good-old’ America herkenbaar is.

Met “Eleonore” zal The Black Noodle Project vermoedelijk alleen de top 10 lijstjes van het jaar 2008 bevolken van diegene die nog in sprookjes geloven. Toch zullen liefhebbers van genoemde referenties zich absoluut geen buil vallen aan deze schijf.

Hans Ravensbergen