Black Noodle Project, The

Ghosts

Info
Uitgekomen in 2013
Land van herkomst: Frankrijk
Label: Progressive Promotion Records
Website: www.theblacknoodleproject.com
Tracklist
The Wanderer Of Lost Moments (11:12)
They Live, We Sleep (4:00)
The Owls (Are Not What They Seem) (7:12)
Shades Of Tomorrow (6:26)
Voices From Yesterday (5:49)
Ghosts (3:37)
A Purple Memory (10:33)
Jeremie Grima: gitaar, basgitaar, zang, stemmen en programming
Sebastien Bourdeix: gitaar
Fabrice Berger: drums
Ghosts & Memories (2013)
(Im)Memorial (single gedeeld met Eyes Front North) (2012)
Dark & Early Smiles (2011)
Ready To Go (2010)
And Live Goes On... in Poland (2009)
Eleonore (2008)
Play Again (2006)
Stereoscope (2005)
And Life Goes On... (2004)
Dark Smiles (demo) (2003)

Gestart als een éénmansband en later uitgegroeid tot een volledige band timmert deze Franse band al 12 jaar aan de weg met hun psychedelische post-rock muziek. Oprichter Jeremie Grima speelt diverse snaarinstrumenten en doet verder alle programmering van de toetsen. Op gitaar en drums wordt hij op dit album ondersteund door Sebastien Bourdeix  respectievelijk Fabrice Berger.

De muziek van The Black Noodle Project wordt sterk beïnvloed door Pink Floyd. Op verschillende plekken is deze referentie heel sterk aanwezig, waarbij je deze Britse formatie bijna hoort spelen. Anderzijds is de link naar diverse instrumentale post-rock bands zoals Mogwai en Long Distance Calling ook duidelijk aanwezig. Daarnaast is de vergelijking met onze Nederlandse Sylvium ook te maken. Eenzelfde meeslepend ritme, dat je steeds verder de muziek intrekt, waardoor je vereenzelvigd met de muziek en jezelf helemaal moet overgeven aan de krachtige muzikale melodieën. Melancholisch, donker en aangrijpend, mysterieus en atmosferisch met prachtige gitaarlijnen en lang uitgerekte crescendo’s.

Het openingsnummer The Wanderer Of Lost Moments is spectaculair. De vele invloeden uit allerlei richtingen zorgen ervoor dat het – met ruim 11 minuten – geen enkel moment verveeld. Het melancholische van Anathema wordt hier vermengt met karakteristieke gitaargeluid van Grima. Dit gitaarspel werd door collega Hans Ravensbergen al treffend beschreven als ‘licht galmend en psychedelisch aandoend’ in zijn recensie van Eleonore.

In They Live, We Sleep overheerst de instrumentale bijna hypnotiserende sfeer. Langzaam wordt je ondergedompeld in het muzikale thema dat The Black Noodle Project wil creëren. Zoals Ennio Morricone de Sergio Leone westerns tot grote hoogte wist te brengen, zo lukt het The Black Noodle Project om hun thema te versterken. Een thema dat handelt over onze herinneringen, goede prettige gedachten maar ook de nare ervaringen en kwellingen die sommige herinneringen met zich meebrengen. De geesten en zegeningen uit ons verleden.

In Voice Of Yesterday worden we uitgenodigd om terug te denken aan deze slechte geesten en goede herinneringen. De muziek is zo indringend dat je niet anders kunt dan mee te gaan in je gedachten en op te gaan in de muziek. In Ghosts gaat de film van het leven verder, de filmische muziek neemt langzaam een wending, waarbij de elektronische geprogrammeerde tonen in intensiteit toenemen. Met A Purple Memory wordt tenslotte de melancholische, soms zwartgallige, melodie omgetoverd tot een prettige gedachte. Een happy end.

Zoals wellicht duidelijk is geworden uit de beschrijving hierboven maakt The Black Noodle Project overwegend instrumentale muziek. Echter op een drietal nummers wordt ook gezongen. In The Wanderer Of Lost Moments is dit nog niet storend en ook in A Purple Memory valt hiermee te leven. Echter de zang in Shades Of Tomorrow maakt van dit nummer de vreemde eend in de bijt. Niet dat Jeremie Grima een slechte zanger is. Integendeel – ondanks zijn Franse accent – is Grima eigenlijk best een goede zanger. Maar het gehele nummer krijgt een volledig andere uitstraling, alsof de instrumenten ineens ondergeschikt zijn aan de zang en dus niet belangrijk.

Ondanks laatst genoemde minpuntje hebben we hier te maken met een uitstekend album van dit Franse trio. Voor mij dé ontdekking van 2013, want ik moet eerlijk toegeven dat ik hun vorige albums nog niet kende. In hun 12 jarige bestaan is dit moois dus volledig langs mij heen gegaan. Maar gelukkig is daar nu verandering in gekomen en dit album nodigt zeker uit om ook hun overige albums te gaan beluisteren.

Mario van Os

Send this to a friend