Bollenberg Experience, TheAlbum

De kans dat muzikanten uit ons eigen kikkerlandje (maar ook onze zuiderburen) in staat worden gesteld om met grote namen een cd op te nemen is doorgaans niet zo groot. En zeker niet als het muzikanten betreft die met overvolle agenda’s de wereld rondtoeren dan wel met eigen band(s) nieuw CD-werk opnemen. Er is één persoon die dat wel is gelukt. John Bollenberg heeft met bekenden als Roine Stolt (Flower Kings), Rick Wakeman (Yes) en Jordan Rudess (Dream Theater) dit in werking gezet. Bollenberg die sinds jaar en dag als freelance journalist alle lagen van de symfowereld heeft leren kennen kent uit zijn vakgebied meer bekende namen dan ik waarschijnlijk zo uit mijn hoofd kan opdissen. Met minieme financiële middelen maar met een bagage vol contacten begon Bollenberg aan het karwei om samen met gitarist Björn Johansson materiaal te schrijven voor zijn debuut-CD. Het zou een cd moeten worden waarbij de Middeleeuwse legendes en mythes uit zijn geboortestad Brugge centraal zouden staan.

De cd hoes ziet er al fraai uit waarbij diverse Middeleeuwse locaties van Brugge het binnenwerk sfeervol opkleuren en betekenis geeft aan de nummers op de schijf. De muziek van Bollenberg kent uitersten waarbij folkloristische zang en muziek centraal staan met uitschieters naar licht symfonische muziek. De cd opent met de gesproken woorden van Bollenberg: “Welcome on a journey through time wondering if only stones could speak…” waarna massaal word ingezet met If Only Stones Could Speak. Wat mij direct aan het stemgeluid van John Bollenberg opvalt is de helderheid en het gevoel waarmee hij de passages inzet en hij doet mij enigszins denken aan de zang van Brett Douglas van Caïro. Een prima opener dat prachtig wordt omlijst door de Mini-moog van Rick Wakeman en het Kurzweil-keyboard van Jordan Rudess. Wat verder opvalt is dat het geheel niet bombastisch overkomt en daar ligt volgens mij ook de subtiliteit die op de gehele cd door wordt gehandhaafd. Waarom zou je een Yes- of Dream Theater-sfeer moeten creëren als dat totaal niet de insteek is van Bollenberg?

De productie doet eigenlijk meer denken aan die van Alan Parsons Project waarbij herkenbaarheid en semi-technische snufjes vóór de technische hoogstandjes gaan. Zo herken je Roine Stolt eigenlijk wel direct aan zijn ingenieuze gitaarinvallen (Holy Blood) maar wordt nergens overmoedig. Rudess trekt het nummer met zijn snelheid van spelen nog iets meer de symfonische hoek in. Met Minna en Ursus Brugghia zijn we midden in de folklore van Brugge. Achtereenvolgens is het voluit genieten van het mooie stemgeluid van Heather Findlay en de mannelijke tegenhangers Bryan Josh en John Bollenberg. In Café Vlissinghe is het goed vertoeven en vloeit het pilske rijkelijk. Een aardige uitleg over de legende van de schilder Rubens die munten op de tafel schilderde en daarmee dus zijn pilskes niet afrekende is goed gevonden. Eigenlijk had het stemgeluid van Bollenberg best wat rauwer mogen overkomen maar het gaat hier duidelijk om de drank in de man.

Met No Words vordert de legende en gaat Bollenberg de uitdaging aan klankveranderingen in zijn stem aan te brengen. Dit komt helaas niet goed professioneel over en is het nummer toch wat afwijkend ten opzichte van het voorgaande. Anna From The Well ,The Story Of Three en de bonustrack The Goodnight Knight zijn gewoon mooie ingetogen songs waarbij Bollenberg op zijn best is. Gedragen melodieën van met name de akoestische (flamenco) gitaar en mooie achtergrondnootjes van Heather Findlay en Vanessa Defauw maakt het geheel af.

Ik denk dat John Bollenberg trots kan zijn op de samenwerking met de bekende mannen. Zijn debuut-CD is aangenaam luisterplezier waarbij je niet gestoord moet worden door plotselinge visite of de hond die je over enkele minuten moet uitlaten. Ga er voor zitten en laat het maar over je heen komen.

Ruud Stoker