C Sides Project, TheAlbum

Een band die twaalf jaar na de oprichting zijn derde cd uitbrengt kun je niet echt productief noemen. Maar ja, als je in Zuid Wales woont en wellicht aan zee (zou C Sides een verwijzing kunnen zijn naar kusten van Zuid Wales?) heb je waarschijnlijk ook niet meer nodig.

Kennelijk was het wel nodig om als band een enorme ommezwaai te maken alvorens met nummer drie op de proppen te komen. En zo geschiedde ‘het’. Zet je schrap, ga er even goed voor zitten… Het gezelschap doet er kond van voortaan door het leven te willen gaan als The C Sides Project.  Het gezelschap minus Project is in den beginne door drie oud leden van Magenta opgericht. Dat is nog wel een beetje terug te horen, zeker als zangeres Sian Elson haar keeltje opzet.

Met de nieuwe cd “10 Days” wil de band het verhaal vertellen van Nellie Bly, een Amerikaanse verslaggeefster die in 1887 undercover een 10-daags bezoek bracht aan krankzinnigengesticht op Blackwell’s Island in New York en openhartig verslag deed van wat ze daar zag en meemaakte. Haar eigenzinnig onderzoeksjournalistiek droeg er uiteindelijk aan bij dat de behandelmethoden van mensen met psychische problemen werden verbeterd. De teksten gaan uiteraard over dit avontuur, een vertelstem laat ter introductie Bly aan het woord en verder proberen de Welshmen in de muziek ook zo dicht mogelijk bij de sfeer van weleer te komen.

Zonder meer een boeiend thema en het lukt Martin Rosser en Allan Mason-Jones als oer-leden, met drie nieuwelingen een heel sfeervol geheel te creëren. De muziek van de C-ers heeft de wortels in de jaren ‘70 liggen. Dat gaat in de sfeer van de symfonische hoek, maar ook komt Rush regelmatig om de hoek kijken.

Na de narrative aftrap lijken we met punkprog te maken te hebben, maar dat beeld verandert snel. Zangduo Allen McCarthy en Sian Elson wisselen hun partijen subtiel af en samen klinken ze ook heel aantrekkelijk. Een uptempo wat hakkend rockgeluid is wat steeds terugkeert, soms redelijk stevig, maar het blijft toch bij een Rush-light versie.

Net zo vaak gaat het er een stuk rustiger aan toe. Soms moet je echt goed luisteren om te horen wat er gebeurt. No Regrets begint met een halve minuut met nagenoeg niets. Een intro met een super zacht bespeelde akoestische gitaar, of alleen de mooie stem van Elson met wat pianoakkoorden zijn andere voorbeelden. Martin Rosser staat zijn mannetje op gitaar. Op subtiele wijze vlecht hij thema’s aan elkaar, roept steeds wisselende sfeerbeelden op en komt regelmatig met een smaakvolle solo om de hoek. Het korte Low Throws (dag 4) staat bijna geheel in het teken van zijn spel, dit keer uitgevoerd op steelgitaar.

De inbreng van Kevin Dawson mag zeker niet onvermeld blijven. Hij beroert de toetsen en doet absoluut meer dan de gaatjes opvullen die Rosser openlaat. Hij geeft kleur en invulling aan de composities door naar hartenlust te variëren, gebruik makend van synth’s, orgel en piano. Zijn uithalen en solo’s doen de gedachte aan de jaren ’70 grootheden versterken.

Rode draad op de cd vormt het einde van de nummers, waarbij de muziek stopt en er zachte geluiden voor in de plaats komen, ongetwijfeld bedoeld om een bijdrage te leveren aan het verhaal dat verteld moet worden. Aardig bedacht, maar de herhaling hiervan roept toch vooral het beeld van de nachtkaars op.

Het quintet speelt en zingt uitstekend, de productie is in orde, er wordt een mooi verhaal muzikaal naar behoren verteld, maar toch ontbreekt er iets. De fraaie staaltjes vakmanschap ten spijt horen we te weinig echte hoogtepunten en nummers die naar een dramatische climax toewerken. Er valt genoeg te genieten, maar er ontbreekt net iets te veel om te spreken van een hele mooie plaat.

Fred Nieuwesteeg