Chant, TheAlbum

Op de redactie van Progwereld zijn we normaliter redelijk oplettend. Voornamelijk omdat we niets willen missen en omdat we graag nieuw talent presenteren. Het gebeurt ons dus niet vaak dat we de hand in eigen boezem moeten steken omdat we een beetje hebben zitten suffen bij een bepaalde band. Toch is dat dit keer wel zo, omdat we was nu pas het derde album van The Chant recenseren, terwijl we dat in 2010 bij het  voorgaande album “This Is The World We Know” al moesten doen.

Deze band bestaat namelijk al sinds 1999 en heeft sindsdien drie verschillende cd’s opgenomen, elk met een regelmaat van twee tussenliggende jaren. De zeven bandleden zijn afkomstig uit Finland en zijn in enkele gevallen ook actief in andere bands. Zo waren enkele muzikanten werkzaam in het inmiddels ter ziele gegane “Rapture”, maar zijn ze tot op het moment bijvoorbeeld ook nog werkzaam in de doom metal band “Hanging Garden”.

De muziek van The Chant is een mix van alternatieve en progressieve invloeden met een flinke dosis doom metal. Het is meeslepend, sferisch, melancholisch en droevig te noemen. De zachte, ietwat romantische en breekbare stem van Ilpo Paasela maakt geen overdreven krachtige indruk, maar is wel zeer aangenaam. De vooral deemoedige en postrockachtige benadering van de gitaren zorgen voor een optimale beleving van je najaar dip. Opmerkelijk is dat er drie gitaristen aan het werk zijn, maar dat loopt vreemd genoeg niet uit in een overdaad aan gitaararrangementen. De productie is over de hele linie sterk te noemen en de cd is op de juiste manier aangepakt, mede door de prima opbouw van het album.

De muziek van The Chant kent veel referentiekaders. Die referenties wijzigen overigens per nummer, wat vooral de differentiatie van de band aantoont. Elke song lijkt weer te zijn beïnvloed door een andere progressieve band. Zo is Spectral Light te vergelijken met het huidige Anathema, maar Regret heeft weer veel te doen met het geluid van Anathema van tien jaar geleden. The Black Corner zou zo maar een moderne uitvoering van The Cure anno 2013 kunnen zijn, het basloopje in het nummer lijkt namelijk sprekend op die van Simon Gallup van de legendarische new wave band. En zo kunnen we nog wel een paar nummers gaan vergelijken, wat ook een gevaar oplevert.

The Chant heeft een puike cd afgeleverd, dat is zeker wat mij betreft. Desondanks gun je zo’n leuke band wat meer onderscheidend vermogen, waar ze in de nabije toekomst ook echt aan moeten werken om boven te komen drijven in het genre. Als je het mij vraagt zit dat er zeker in. Een smeltkroes van de diverse invloeden kan absoluut zorgen voor een mooie identiteit, de juiste ingrediënten zijn er immers al. Er moet alleen nog een goed recept worden ontwikkeld. We houden het in de gaten.

Ruard Veltmaat