Colourphonics, TheAlbum

Het is me niet helemaal duidelijk waarom deze plaat aan Progwereld is aangeboden: The Colourphonics maken immers geen prog. Op de bijsluiter van de importeur wordt gesuggereerd dat de plaat op het Progrock Records label is verschenen, maar dat is niet zo. Nou ja, we zijn er nu toch, waarom zouden we niet even kijken wat er voor OSM te halen valt?

The Colourphonics is in wezen een funky rockband waarvan het geluid vooral wordt gedefinieerd door de blazers. Een aantal nummers op dit album past helemaal in het stramien van de bravere funkband: swingend liedje met getoeter en een meezingbaar refreintje. Een aantal nummers kleurt echter nadrukkelijk buiten de lijntjes en daar wordt het voor ons wat interessanter. Meteen al bij het eerste nummer valt op dat tenminste iemand binnen de band de klassiekers uit de jazzrock kent: de snelle ritmes, de vingervlugge toetsen, het lijkt in de verte een beetje op Brand X. Zodra er gezongen wordt is het over, maar in de instrumentale tussenstukjes zit zowaar wat vlees aan deze botjes.

Zo is het bij een aantal stukken: de instrumentatie is eigenlijk best aardig, maar zodra het liedje begint, wordt het flauw. Good Within You is geen onverdienstelijk nummer, maar een originele noot zit er niet tussen. Dat geldt wel voor stukken als My Daydream en vooral de Sunset trilogie, waar de band klinkt als een grote jazzrock formatie, zoals het oude Chicago of Blood, Sweat & Tears.

Sowieso valt op hoezeer de band teruggrijpt op de jaren ’70 van de vorige eeuw. Dat nostalgische randje geeft de muziek iets meer gewicht en inhoud. Een lekker ronkende Hammond, een stevige gitaar, een pinkelende Fender Rhodes, het is de jus die het hem doet. Hier en daar lijkt het alsof je naar een outtake van Santana’s “Moonflower” zit te luisteren. Dat is fijn, want in compositorisch opzicht is de band minder sterk: de meeste liedjes zijn niet heel bijzonder.

The Colourphonics, die op internet trouwens nog The New Translation lijken te heten, hebben de muziek in één ruk opgenomen en dat is een plus én een min. De muziek is energiek, de plaat stoomt zo’n beetje en dat effect krijg je veel moeilijker als je de muziek netjes instrument voor instrument opneemt. Aan de andere kant hoor je toch wel een hoop foutjes voorbij komen, toeters die de bocht uitvliegen, zangers die een hindernis niet halen. Dat neemt niet weg dat er over het algemeen heel knap wordt gespeeld.

The Colourphonics is al met al veel meer dan een simpele funky feestband en liefhebbers van de meer jazzy jaren ’70 halen er wel iets van hun gading. Liefhebbers van Dream Theater mijden dit album als de vliegende beriberi.

Erik Groeneweg