Voor mij is het altijd een goed teken als je een plaat voor de eerste keer hebt geluisterd, je de onweerstaanbare drang voelt om deze nog een keer op te zetten. Ik had dat met “Unobtainium” van The Cyberiam. En ik ga mezelf ook maar gelijk tegenspreken. Tenminste, dat zouden lezers kunnen opwerpen als ze mijn recensies een beetje bijhouden. Waar ik er soms tureluurs van word als bands continu van stijl wisselen op een album, vind ik dat bij The Cyberiam onweerstaanbaar. Je zou kunnen zeggen dat The Cyberiam een progmetalband is, maar dat dekt de lading niet helemaal en dan zou ik er ook niet zo enthousiast over zijn.
Deze Amerikanen zijn wat te vergelijken met PreHistoric Animals. Aan de ene kant staat de muziek in de traditie van de jaren 70 en dan met name de progressieve hardrock als Deep Purple, Led Zeppelin en zeker ook Rush. Aan de andere kant gaan de gedachten ook uit naar recentere namen als Porcupine Tree, Spock’s Beard en Tool (met name het ritmische gedeelte). Voeg daar een vleugje Pink Floyd en een flinke scheut alternative rock aan toe. De muziek is bovendien enorm gelaagd en nodigt uit om geconcentreerd met een hoofdtelefoon beluisterd te worden. Wat mij verder enorm aanspreekt is dat de muziek compact is. Er wordt geen noot teveel gespeeld. Maar er gebeurt wel heel veel in de muziek. Dat houdt de nummers interessant en fris.
Nu is The Cyberiam geen onbekende band op Progwereld. Mijn collega’s waren over vorige albums heel positief en daar stem ik mee in. Dat komt ook omdat “Unobtainium” als één geheel voelt. Terwijl er zoveel stijlen op te vinden zijn? vraagt u wellicht. Ja, juist daarom.
De plaat begint overdonderend en bombastisch met Are You There? Het toegankelijke, haast lieflijke refrein staat in contrast met de harde tegen metal aanschurkende stukjes. Mooi hoe ook prog en alternatief een plaats krijgen in de muziek. Het tweede nummer, Long Lived The Queen, is een nummer uit de tijd dat de Engelse koningin Elizabeth II (in oktober 2022) overleed. Ook nu worden rustigere passages met progmetal afgewisseld. Na een jankende gitaarsolo kom je terecht in een druk proggy gedeelte dat tot het einde voortraast.
Daarna volgen songs met een duidelijke kop en staart. Zo ook Trolls dat over cyberpesten gaat. Het nummer is symfonischer en minder weird. Het nummer Double X vind ik een van de beste nummers van deze plaat, met een mooi zwaar aangezet symfonisch begin met een gitaarsolo in de Pink Floyd traditie. De song handelt over de roemruchte Rose vs Wade rechtszaak, die in 1973 abortus in de Verenigde Staten legaliseerde, maar in 2022 werd afgeschaft, waardoor een aantal staten abortus wederom strafbaar heeft gesteld. Een zwaar onderwerp derhalve, maar het is een zelfs behoorlijk dansbare song. Jammer van de fade-out, hier had nog meer uitgehaald kunnen worden.
Ghost In The Machine is wederom een sterk nummer. Een hele mooie ballad met de nodige AOR-invloeden. Het liedje doet mij denken aan bijvoorbeeld Styx. Het is bovendien een welkom rustpunt. The Cyberiam bewijst ook gewone fijne liedjes te kunnen schrijven. Het nummer Mind The Gap heeft wederom de combinatie van rustige en harde elementen. Het liedje bespreekt de reis die Xennials (mensen geboren tussen 1976 en 1984) hebben afgelegd van een analoge kindertijd naar een digitale volwassenheid.
Het titelnummer is ook een van de beste nummers van dit album. Unobtainium is een metafoor voor de dingen in het leven, waarvan we denken dat we ze nodig hebben, maar die we zelden bereiken, aldus de band. Wat het oplevert is een meeslepende en symfonische song. Hier komt de balans tussen metal en symfo heel goed naar voren. De cd eindigt met de single Wrong Turn. Een mooi compact nummer met een vleugje jaren 70 (met name door de toetsen).
Kortom, The Cyberiam maakt interessante en afwisselende muziek. De Amerikanen leunen op progmetal, maar hun werk zal zeker ook liefhebbers die minder metalig zijn aanspreken. Wel vind ik de zang soms wat dun voor dit stevige werk. Na een goede drie kwartier is The Cyberiam klaar en dat bevalt mij. De muziek is behoorlijk intens, maar 45 minuten is goed te doen. Langer hoeft niet. Zin in meer? Dan zet je de plaat toch gewoon opnieuw op!