D-Project, TheAlbum

Na vier jaar pauze dacht Stéphane Desbiens dat het wel weer eens tijd werd voor een nieuw project van zijn project, The D Project. En zo geschiedde. Nummer vijf zag het levenslicht en kreeg bij de aangifte de naam “Find Your Sun” mee.

Geestelijk vader en cd-tje maken het goed! Zoals te doen gebruikelijk strikte Desbiens weer enkele min of meer bekende namen om wat extra klankkleuren aan het muzikale palet toe te voegen. Zo horen we vriend Fred Schendel (Glass Hammer) op toetsen, Romain Thorel (Lazuli), ook op toetsen en Peter Falconer (Drifting Sun), zingend. Bij elke recensie van werk van The D Project moet vermeld worden dat de mastering in handen was van Andy Jackson, die ook bij Pink Floyd ook zijn sporen heeft verdiend. Ik waag het niet hiervan af te wijken.

Nu we het toch over Floyd hebben, deze band klinkt ook weer goed door in de klanken die dit Canadese gezelschap op het schijfje hebben doen persen. Meteen bij de aftrap gooit Desbien er een rechtgeaarde Gilmoureske solo tegenaan. Je kunt slechter starten. Om vervolgens uit een ander vaatje te tappen: stevige gitaaruithalen, voor een muurtje Canadese houthakkersrock, want dat Canadezen van stevig houden mag bekend worden verondersteld. Voorzichtig komen Rush en Saga om de hoek kijken. Na het zware timmerwerk is het goed uitblazen op een pastoraal aangelegd grasveldje, met samenzang waar Magna Carta zich niet voor zou schamen. Het klassiek geschoolde gezelschapje gastmuzikanten voelt zich hierbij uitstekend op zijn gemak. Intussen vertelt een Amerikaanse president ons dat hij nooit justice heeft geobstructeerd.

Hebben we hiermee de cd een beetje beschreven? Welnee, alleen nog maar de zes minuten van  het openingsnummer, toepasselijk The End getiteld! Aan afwisseling geen gebrek dus! Rustiger vaarwater hebben we nodig en dat krijgen we ook met een nummer met vooral veel zang en een ontspannen klinkende saxofoon. Nog een venijnig stukje gitaar en een beetje King Crimson verwarring tot besluit, maar Crude Reality gaat toch behoorlijk richting pop.

Rustiek gitaarspel op een zacht bedje van toetsen ontaardt in een percussiefeestje en weer een behoorlijke kakafonie van (harde) geluiden, waarna de viool voor een stemmig slotakkoord mag zorgen.

Een middeleeuws aandoend stukje klassiek gitaarspel vormt de opmaat tot een hele krachtige gitaarsolo, waar je écht even voor gaat zitten, waarna het de hoogste tijd is voor nog eens een vocaal moment, zo eentje waarbij de kindjes soepeltjes in slaap kunnen vallen. En een nieuw instrument doet even van zich spreken: de altijd gevoelig klinkende hoorn. Meer zang, dat aan The Beatles is ontleend, vormt de intro van een soort van duetje toetsen (Schendel, I presume?) en gitaar, waarbij de broer van Stéphan, Phillipe, even mag laten horen dat hij de bassist van dienst is.

Zou Peter Falconer in zijn jeugd liefde tekort zijn gekomen? Hij zingt “be kind to me!” in elk geval zo vreselijk smekend, dat mij dat niets zou verbazen.

We hebben tegen het eind nog geen pianoriedeltje gehad, maar dat gemis maakt “D” goed in het eerste deel van het titelnummer, met een viooltje erbij om even lekker weg te kunnen dromen. Dan zet Stéphane zijn Fripp-pet weer op en vliegen de noten weer alle kanten op. De broertjes zorgen voor een niet onaardig duetje tussen bas- en elektrische gitaar.

“Find Your Sun” luistert gemakkelijk weg. De melodieën liggen over het algemeen goed in het gehoor, niet in het minst door de zeer toegankelijke zangpartijen die soms mierzoet klinken, maar nu en dan ook tamelijk agressief. Samen met het gitaarwerk van de bandleider vorm dit de basis van de muziek van The D Project. Subtiel, symfonisch en hard, de gitaar van Desbien klinkt echt altijd lekker. Qua stijlen gaat het alle kanten uit, van heel intiem en ingetogen, tot behoorlijk stevig, van melodieus symfonisch tot tegendraadse ritmes. We horen neo-prog en pop en klassieke invloeden zijn ook nooit ver weg. Voor elk wat wils, dus en daar wringt ‘m misschien een beetje de schoen. Het is net een beetje teveel van alles, terwijl échte hoogtepunten ontbreken. Niettemin is het drie kwartier aangenaam verpozen met deze Canadese klanken op de koptelefoon.

Fred Nieuwesteeg