Dreaming Tree, TheAlbum

Ik ben mij goed bewust van mijn positie als recensent voor Progwereld en houd dus rekening met onze doelgroep. Toch teken ik aan dat ik naast vele andere soorten muziek ook nog blij word van liedjes met een lekkere melodie. Zonder aandrang tot al te moeilijk gedoe. Waarom ook niet, maar alleen als je ongeveer eenzelfde mening bent toegedaan heeft het zin verder te lezen.

The Dreaming Tree brengt op “Silverfade” veertien songs die behoorlijk gevarieerd zijn. Je hoort lekkere popsongs (Yesterdays Tomorrow, Heart Shaped Bruises) met soepele melodieën die ook nog goed in elkaar steken. Meer jazzy werk (Cherry Winters) staat er ook op en naarmate het album vordert krijgt de muziek een donkerder geluid met een wat rauwer randje. Uitschieter is hier zeker de loodzware afsluiter Zero To Type One. Ietwat psychedelische gitaarriffs en dito toetsen vormen hier de basis die herinneren aan Uriah Heep. En met een overweldigende solo is dit nummer toch wel ‘af’ en om trots op te zijn bovendien.

Maar ook Higgs doet met een stevige sound en agressieve gitaarsolo een duit in het zakje. Liefhebbers van een ‘Classic Rock’ geluid worden ook bediend met, bijvoorbeeld, Autumn Haze. Every Minute Lost is een heerlijk ingetogen nummer dat sterk doet denken aan Jadis. Ook hier met een pittige gitaarsolo ter afronding. Halverwege het album wordt het wel wat gezapig met als dieptepunt The Ocean. Naar mijn mening doe je niemand een plezier met dit nummer.

Dit is typisch zo’n album met voor en tegenstanders. Van enkele bevriende proggers heb ik al uiteenlopende reacties ontvangen die variëren van ‘lekker’ tot ‘niet slecht, maar geen blijver’. Risico voor een band als The Dreaming Tree is dat ze tussen wal en schip belanden omdat het lastig is een doelgroep te schetsen. Dat neemt echter niet weg dat “Silverfade” zeker zijn momenten heeft en al met al best ‘lekker’ is.

Govert Krul