Dreamside, TheAlbum

Het moet gezegd worden; zonder de persoonlijke voorkeur van deze recensent zou een band als The Dreamside hier op Progwereld waarschijnlijk niet snel voet aan wal krijgen. Hoewel “Lunar Nature” vrijwel geen slechte recensies in de internationale pers kreeg, schemert de band nog altijd tussen bekendheid en cultstatus binnen het genre en past het zeker niet in het plaatje van progressieve rock. Hoewel; tot welk genre behoort de muziek van The Dreamside dan wel…?

Persoonlijk zou ik zeggen dat de band zichzelf een eigen stijl heeft aangemeten en niet in het minst door de vocale omlijsting van de muziek. De band maakt gebruik van elementen uit de metalmuziek, maar bevat het ook alternatieve, gothic en electro-invloeden. Een band die The Dreamside hoorbaar inspireert is Depeche Mode. Dat manifesteert zich op dit album nog eens extra in een cover van het nummer Walking In My Shoes. The Dreamside bestaat inmiddels twintig jaar en hoewel het vijf jaar geleden is dat er een studioalbum is uitgekomen, leeft de band als nooit te voren. Louis Buurman heeft Fried Bruggink vervangen op gitaar, maar dat is niet substantieel veranderd in het totaalgeluid, het is hooguit wat minder “metal” dan voorheen.

De aanloop naar dit album verliep wat moeizaam door een mislukt experiment met een Indiegogo campagne, waarmee het voorgenomen bedrag om de cd op te nemen niet werd behaald. Echter weerhield de band dit niet te blijven schrijven aan nieuw materiaal en na wat langer wachten kwam de band toch met een cd waar het vijftal volledig achter staat. Analyserend is de muziek op “The Sorrow Bearing Tree” een logisch vervolg op “Lunar Nature”, hoewel je na vijf jaar toch zou verwachten dat er wat veranderd is in het geluid. Die veranderingen zijn schaars, hoewel de band wat meer gebruik maakt van pulserende samples, vooral in de tweede helft van het album. Het eerste gedeelte focust zich meer op de songwriting en laat nog steeds een sterk neerslachtig en zelfs ‘doom’ geluid horen.

Waar bassist Roman Schoensee grotendeels bepalend is voor de muzikale composities, is zangeres Kemi Vita beslissend voor het kenmerkende geluid van de band en dat zal iedere fan beamen. De stembanden van Vita zijn een ontastbaar element van de band, en dat is ook nooit anders geweest. Het zorgt er zelfs voor dat het typeren van de muziek alleen maar moeilijker wordt, maar ook uniek maakt. Ik durf te zeggen dat de zang van Vita technisch zo goed is, dat het soms zelfs tegen het valse aanschurkt, maar het net niet is. Haar technieken geeft de muziek van The Dreamside een extra instrument mee, waardoor de uniciteit van de muziek gewaarborgd is. Wel staat als een paal boven water dat haar stem je wel moet liggen en je niet vies mag zijn van de nodige accenten in haar geluid.

Dit nieuwe album van The Dreamside is geen cd die je absoluut niet kan en mag missen. Dat moet gezegd worden, want aan hoge verwachtingen scheppen doet deze recensent alleen wanneer een album zeer goed is of wanneer een cd tot de buitencategorie behoort. Daar voldoet deze cd gewoonweg niet aan, wat niet wil zeggen dat dit voor de diehard fans een prima vervolg op “Lunar Nature” is. The Dreamside heeft in zijn loopbaan een eigen genre ontwikkeld hetgeen de band uniek maakt, maar de muzikanten moeten vooral wel blijven innoveren. Dat is wat mij betreft op dit album niet zo. Desalniettemin heeft dit gezelschap toch weer een mooi werkstuk zonder overdreven pretenties afgeleverd.

Ruard Veltmaat