Emerald Dawn, TheAlbum

The Emerald Dawn is bij Progwereld pas sinds kort op het netvlies gekomen. Wat hebben we van deze Britten uit het verre Cornwall gemist? Nou, “Visions” uit 2017 bijvoorbeeld.

De albumcover zet je misschien op het verkeerde been, maar verwacht dus zeker geen Gothic ook al wordt er gezongen door een zangeres. The Emerald Dawn brengt voornamelijk instrumentale symfonische muziek met hier en daar sfeergezang. Er zijn geen onverwachte wendingen, alles word breed uitgesponnen, neergelegd en melodisch uitgewerkt. Opvallend daarin is de lage solozangstem die mevrouw Stewart heel zuiver uitdraagt. Mede door haar herhalende teksten in de melodielijnen en gedragen toetsenakkoorden creëert ze een mythische sfeer en vooral rust. Er wordt uitgebreid de tijd genomen om de muziek uit te werken en dat komt erg prettig over. De drummer Tom Jackson is ook al geen druktemaker en houdt vooral zijn jazzy style aan. Met name de vele zachte roffeltjes over diverse cymbalen zijn smaakvol en passen uitstekend in het geheel en zodra bassist David Greenaway zijn fretloze basgitaar beroert, is hij diegene die fraaie tegendraadse tweede melodielijnen neerlegt als tegenwicht.

Gitarist Ally Carter (en part time blaasinstrumentalist voor de jazzrock twist) speelt een belangrijke solo rol door te spelen als een kruising tussen Steve Hackett en Andrew Latimer ten tijde van zijn Amerikaanse periode. Denk dan vooral aan de sferische gedeeltes op het album “Harbour Of Tears” van Camel. Bij de snelle solo’s gebruikt deze emeritus hoogleraar in de filosofie echter vaak één standje in zijn effecten arsenaal en wel de bekende Mike Oldfield’s overdrive. En als ik zeg overdrive dan bedoel ik heel veel overdreven overdrive. Bij tijd en wijle zet hij zijn phaser en echo ook nog eens vol open waardoor het gevaar dreigt dat het al snel een brij kan worden zoals de psychedelische jazzrock trekjes in de geest van Trigon. Gelukkig wordt het geen egotripperij en blijft hij ook spelen hij in dienst van het nummer en vooral de sfeer.

Blikvangster is Katrina ‘Tree’ Stewart, een multi-talent op artistiek gebied. Naast onder andere professioneel circus- en straatartieste, schildert ze, waaronder eigen albumhoezen en musiceert ze al van jongs af aan. Haar toetsenkwaliteiten zijn naar prog rock begrippen weliswaar beperkt, maar ze weet smaakvolle akkoorden neer te leggen. Verwacht geen spetterende solo’s of bijzondere klankkeuren. Het is vooral ‘old school’ waar dit soort retro sound een genot is om naar te luisteren.

Met opener Musique Noire wordt in twintig minuten langzaam maar gestaag gewerkt naar een hoogtepunt waar het net zoals op A Vision Left Unseen eindigt in een heerlijke Andrew Latimer-achtige solo. Dit laatste had wat mij betreft allebei wel langer mogen duren. Qua tijdsspanne kun je Musique Noire de term epic meegeven, maar komt als zodanig niet over omdat het geheel organisch blijft en de vergeten tijd langzaam doch gestaag voorbij ebt. Vreemd blijft wel dat Ally Carter start met een hoge mannelijke zangstem dan Tree Stewarts vrouwenstem in A Vision Left Unseen. Het vergoedt veel dat dit nummer net zoals Stranger In A Strange Land flarden van tijdsgenoten Anima Mundi kent. Tussendoor is Waves een nostalgisch nummer dat de oude tijden van The Moody Blues laat herleven.

Al met al is deze eerste kennismaking van drie kwartier met The Emerald Dawn een zeer aangename die smaakt naar meer. Soms is het fijn om op een later tijdstip een onverwacht juweeltje te ontwaren, zo zijn er zijn nog twee albums te ontdekken!

Jos Driessen