Enid, TheAlbum

Als in 2009 “Arise and Shine” van de symfoband The Enid verschijnt, is dat met tal van redenen in het achterhoofd. Het is het begin van een serie herbewerkingen van eerdere nummers. Dat is nodig ook, het oudere materiaal is moeilijk verkrijgbaar. The Enid staat op dat moment wegens gezondheidsklachten van bandleider Robert John Godfrey al tien jaar op non-actief en een doorstart betekent veel nieuwe fans voor de band. Om die aan te laten klampen bij het verleden zijn deze bewerkingen gemaakt. In 2011 verschijnt “Risen”, het tweede deel van de reeks en in 2013 is daar deel drie, “The Shining. Een andere reden om met het “Arise And Shine” project te komen is dat Godfrey een nieuwe bezetting om zich heen heeft die op deze manier zich het oude werk goed eigen kan maken. Tevens krijgt Godfrey vaak te horen dat er van elk nummer dat de huidige band live speelt ook een studioversie zou moeten zijn. Dit project is dan ook een mooie plaats waar al deze redenen ten uitvoer kunnen worden gebracht.

Gedurende de lange carrière van The Enid is het altijd al een geharrewar geweest met platenmaatschappijen, maar sinds het eind van 2012 heeft de band het recht in eigen hand. Prompt is daar een aantal uitgaven waaronder het hier besproken album, een flink digipack met daarin zowel “Arise And Shine” als “Risen”. Het is een prachtige dubbelaar die zo je top tien van favoriete Enid-albums in zal gaan, maar laten we het nog even over de stijl hebben.

Volgens oud-collega Christiaan Bekhuis maakt The Enid de ultieme symfonische rock en daar ben ik het helemaal mee eens. De band weet op ongekende wijze een mengeling te maken van rock en klassiek of beter gezegd, van klassiek en rock. Onverminderd is het op elk album raak. The Enid vaart altijd zijn eigen koers, wars van alle stromingen. Het is onvoorstelbaar dat Godfrey dit soort orkestrale klanken uit zijn toetsen haalt. Je zou af en toe zweren dat je naar een symfonieorkest zit te luisteren dat werk uitvoert van Edward Elgar, Maurice Ravel of Johann Strauss. De muziek gaat constant heen en weer tussen dromerig en bombastisch, waarbij vooral het hypermelodieuze gitaarwerk geldt als ambassadeur van de rockzijde.

In de nieuwe bezetting mag Jason Ducker de honneurs op de zessnaar waarnemen. Op “Arise And Shine” laat hij horen in niets onder te doen voor zijn voorgangers. Hij is een formidabel muzikant die zijn dingen doet met een mooi rond geluid dat regelmatig aan dat van Steve Hackett doet denken.

De band komt erg goed uit de startblokken met Castles In The Air – Fantasy. Het is compacter en heeft meer dynamiek dan het origineel zoals dat op “White Godess” staat. Kortom, het is overtuigend en daar mogen we blij mee zijn. Bij herbewerkingen weet je het maar nooit en hoewel The Enid een integere band is die artisticiteit hoog in het vaandel heeft staan, zou het balletje zomaar eens de verkeerde kant op kunnen rollen. Je mag er van uit gaan dat de band zich nergens vergaloppeerd. De band blijft redelijk dicht bij de oorspronkelijke versie zonder essentiële veranderingen. Zo is Riguardon nog steeds een filmisch nummer dat de soundtrack zou kunnen zijn van een groot heldenepos, Chaldean Crossing heeft nog steeds dat zinderende alsof het een track is van Mike Oldfield en Dark Hydraulic Forces Of The Id kent nog steeds die angstaanjagende riffs die op hun beurt ondersteund worden door een flinke beat.

Op “Arise And Shine” mag werk van het alom bejubelde debuut “In The Region Of The Summer Stars” natuurlijk niet ontbreken en dat doet het ook niet. Onder de naam Apocalypse-Jugdement Day is daar het bombastische Jugdement en het titelnummer  heet hier Avalon-Under The Summer Stars. Het zijn briljante versies die het begrip ‘dynamiek’ een nieuwe betekenis geven.

De eerste “Arise And Shine” sluit af met een nieuw nummer waardoor slim een link wordt gelegd tussen het oude en nieuwe repertoire. Malacandra is een prachtig nummer dat korte tijd later op (“Journeys End”) zal verschijnen. Het wordt gezongen door Max Read, een multi- instrumentalist die samen met eerder genoemde Ducker en oudgediende Dave Storey op drums de nieuwe formatie rondom Godfrey vormt

Het is eigenlijk logisch dat de tweede “Arise And Shine” oftewel “Risen” samen met het eerste deel in deze digipack zit. De twee zijn namelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden, de zegetocht langs oud The Enid-materiaal gaat gewoon door, want het aantal klassiekers verdient het compleet te zijn. Nummers als Childe Roland, The Tower, The Mirror Of Love en Something Wicked This Way Comes zijn niet te omzeilen en de aanwezigheid van een 22 minuten durende versie van Fand is ook al iets dat weinig gefronste wenkbrauwen zal opleveren. Op het originele “Risen” staat ook nog een uitvoering van de BJH song Mocking Bird. deze is hier komen te vervallen maar ja, je kan niet alles hebben, je krijgt al zoveel.

Ik heb het luisteren naar deze dubbelaar ervaren als een geweldige bijna-overdosis The Enid. Als dat geen goede reden is.

Dick van der Heijde