The Enid timmert sinds de doorstart in 2007 flink aan weg: vier albums met opnieuw ingespeeld materiaal, drie live-albums en twee nieuwe studioalbums en ook nog een soloalbum van Enid-oprichter Robert John Godfrey. Zelfs voor de fan is het soms wat te veel van het goede, dus toen de hier besproken release werd aangekondigd was mijn eerste gedachte ‘voegt dat nou wel wat toe?’ maar inmiddels kan ik die vraag met een volmondig ‘ja’ beantwoorden.
The Enid is sinds het vorige livealbum namelijk een nieuwe muzikale koers ingeslagen. De basis onder de nummers is grotendeels gelijk gebleven en nog steeds erg orkestraal, maar sinds het aantreden van Joe Payne nemen de vocalen een prominente rol in, zowel op het in 2012 verschenen album ‘Invicta’ als live, waarmee het meer dan voldoende variatie oplevert ten opzichte van de vorige concertregistraties.
De West-Franse kustplaats Saint-Palais-sur-Mer vormt sinds 1998 de locatie voor het jaarlijkse (gratis) progressieve rockfestival Crescendo en op 23 augustus 2014 was The Enid hier voor de tweede keer te gast. Plannen voor deze registratie ontstonden pas achteraf, toen bleek dat het concert veel professioneler gefilmd was dan vooraf verwacht. De HD-beelden van vijf camera’s en de door de band zelf gemaakte multitrack-opnames zijn door Max Read samengevoegd tot een dvd/blu-ray, met zowel een stereo- als een surroundmix.
Het eindproduct is zeker niet slecht. De geluidsmixen zijn erg goed en de voor het geluid van The Enid zo belangrijke details zijn goed te horen. Over de beelden ben ik iets minder enthousiast. Doordat de cameramensen niet van tevoren overlegd hebben met de band lukt het niet altijd om de juiste personen in beeld te brengen, en dat is wel jammer. Problematischer is echter het gebrek aan afstemming tussen de belichting en de camera’s. De rustige blauwe standaardbelichting levert mooie scherpe beelden op, maar felle lichtbundels ontnemen te vaak het zicht op de achterste helft van het podium, waardoor toetsenist Robert John Godfrey en drummer Dave Storey regelmatig buiten beeld blijven, en ze zorgen bovendien voor overbelichte close-ups.
De setlist bestaat uit een viertal nummers van ‘Invicta’, alsmede een selectie uit de eigen historie. Omdat de band met de komst van Joe Payne in 2011 weer een echte zanger in huis heeft, is het zwaartepunt steeds meer verschoven van instrumentale naar vocale nummers. Summer en Something Wicked This Way Comes prijken sindsdien meestal op de setlist en doen live de door Robert John Godfrey gezongen studioversies verbleken. Payne schittert sowieso, zowel met zijn normale stem als met zijn falset, en toont hier eens te meer aan tot de absolute top van zangers in de prog te horen. Daarnaast is Payne als frontman duidelijk gegroeid: hij komt zelfverzekerder over en straalt meer rust uit op het podium en vormt zodoende ook een minder groot contrast met de vrij stoïcijnse gitarist Jason Ducker.
De andere nieuwe aanwinst, Dominic Tofield, was tijdens dit optreden pas enkele maanden bij de band en weet nog geen stempel op het geluid te drukken, maar het is al een hele prestatie je in zo’n kort tijdsbestek zowel de percussie- als de basgitaarpartijen van de naar The Editors vertrokken Nic Willes eigen te maken.
Nadat de reguliere set is afgesloten met publieksfavoriet Dark Hydraulic, keert de band nog eenmaal terug voor de cover van Barclay James Harvest’s Mockingbird, een nummer waar Godfrey aan mee heeft geschreven en dat sinds de dood van Woolly Wolstenholme in 2010 regelmatig op de setlist terugkeert. Op ‘Symphony Hall‘ werd dit nummer nog door Max Read gezongen en ik moet zeggen dat ik die vlakker gezongen versie toch wel prefereer boven deze versie van Payne, die hier naar mijn mening het nummer een emotionele overdosis geeft.
‘En Concert À Crescendo’ betreft alweer de derde live-uitgave van The Enid in vier jaar tijd en enige overbodigheid ligt dan op de loer. Gelukkig valt dat in dit geval mee, mede vanwege de grotendeels andere setlist, maar vooral ook omdat de band sinds de komst van Joe Payne een koerswijziging heeft doorgemaakt. Een ieder die geporteerd was van ‘Invicta’ of die recent een optreden van The Enid heeft bijgewoond kan zich – ondanks de bij wijle matige beelden – eigenlijk geen buil vallen aan deze dvd/bluray, daarvoor is de kwaliteit van het muzikaal gebodene te hoog.
Wouter Brunner