The EnidAlbum

Na de cd “Dust” zou oprichter sir Robert John Godfrey het voor gezien houden met zijn band The Enid, zo schreef collega Dick van der Heijde in zijn recensie in 2016. Ziekte dwong hem om afstand te nemen van zijn geesteskind. Hij was ook best al een tijdje bezig, in 1976 verscheen “In The Region Of The Summer Stars”! Ik was daarom heel blij dat ik het geluk had de band, mét Godfrey, in 2015 tijdens Night Of The Prog, nog heb kunnen aanschouwen. Een geweldig optreden was dat, met de zoals altijd ingetogen Godfrey achter zijn keyboards en zanger Joe Payne die het podium pakte!

Het einde van Godfrey leek bewaarheid te worden toen van The Enid in 2017 “Resurgency” werd uitgebracht, inderdaad zonder deze bebaarde grijsaard. De op dat moment overgebleven leden zetten herschreven versies van nummers van de drie voorgaande albums op de plaat, die overigens weinig indruk maakte.

Godfrey bleek echter toch nog niet afgeschreven en werkte aan een solo-cd, die “Homily” zou gaan heten, maar die werd dan weer niet afgemaakt. Gelukkig voor de fans, zeker die van het eerst uur, verscheen in 2019 dan toch nog weer nieuw werk van The Enid, mét zijn oprichter in de gelederen en met muziek die bedoeld was voor “Homily”. Het past bij de stijl van Godfrey, die volgens eigen zeggen een ‘evolutionaire’ stijl van componeren heeft. Het begint met een idee van wat hij wil, nog zonder dat bij hem bekend is welke muziek hierbij past en wanneer dit komt. Zo kunnen ideeën wel even een tijdje op de plank blijven rijpen. Zo had hij een idee over Groot-Brittannië, een visie over wat onder hetgeen mensen tegen zichzelf en anderen vertellen. En dat mondde uit in de cd nummer zoveel: “U”.

Ditmaal werden de composities samen geschreven met Jason Ducker, die de snaren van de basgitaar en de gitaar beroert. Dave Storey complementeert het trio op drums. Dat betekent dat er geen plaats meer is voor zang. Joe Payne, met zijn enorme bereik, heeft het veld geruimd. En dat maakt ook dat The Enid weer terug is bij het vertrouwde geluid. Symfonisch in dubbel opzicht, orkestraal en meeslepend, maar aan de andere kant ook rockend. Godfrey heeft een geweldige beheersing van de toetsen en hij haalt letterlijk alles uit zijn piano en synthesizers. Het kan om verfijnd pianowerk gaan, maar uit zijn klavierenarsenaal lijkt hij letterlijk een heel orkest te halen, wat hij zoals het een goed orkest betaamt van heel klein tot stevig en bombastisch kan later klinken. De invloed op de muziek van Ducker is daarnaast groot. Hij ontpopt zich tot een uitstekende gitarist, met een eigen scherp, soms huilend geluid.

De opening met In The Region Of The Winter Stars is romantisch te noemen, maar het komt zeker ook tot een uitbarsting als het bombast in ‘het orkest’ loskomt en Ducker stevig uithaalt op gitaar. Dit nummer is overigens meer dan een dikke knipoog naar (de titel van de) eerste cd. Daarna gaan pas alle remmen los, nog pompeuzer komt de muziek op je af, om net zo makkelijk een afslag te nemen naar een wals-ritme, om dan weer af te buigen naar een stukje  barok. Filmisch en bijna kitscherig gaat de band bijna over de top, van een intiem pianostukje tot een vol orkest, met pauken en blaaswerk en daar nog eens overheen die gierende gitaar, dit is wel op en top The Enid! Maar het kan ook een stuk ingetogener. Niet veel meer dan piano en een bijna smekende gitaar zorgen voor een even welkom als fraai melancholisch intermezzo, getiteld Homily (dat zeg ik!).

A Peak In Darien kent ook een prachtig verstild beginstuk, zoals toch eigenlijk alleen The Enid dit kan,  als zich een flink koor meldt, dat voor een extra dimensie zorgt en we ook een fluittonen horen. Zweverig en zwierend zwelt het nummer aan, Ducker baant zich solerend een weg tussen de dansende paren, die je zo voor je ziet.
Een fraaie samensmelting van gitaar en vioolachtige klanken is te horen op het afsluitende tweeluik You, dat in betrekkelijke rust toewerkt naar de apotheose. Nog een keer gaan alle registers open, het hele orkest zet aan voor een laatste krachtsinspanning, alle instrumenten zetten aan voor het grootse slotakkoord, waarna de dirigent het orkest definitief het zwijgen oplegt.

The Enid is terug, en hoe! Mét meestercomponist en toetsenist Robert John Godfrey, zónder zang en mét de klassieke ingrediënten van deze bijzondere band. Je zou “U” een stuk voor orkest en gitaar kunnen noemen. En het is weer een fraai muziekwerk geworden, het is een genot om Godfrey zich als vanouds te horen uitleven op zijn zo geliefde instrumenten, met maatje Ducker die in staat is het plaatje verder in te kleuren met zijn lyrische gitaarklanken. Het zal zeker niet ieders plakje cake zijn, maar dit is wel klassieke symfonische rock van de bovenste plank!