Far Cry, TheAlbum

De Amerikaanse band The Far Cry debuteerde in 2021 met het fraaie “If Only”. Het was dan een debuut, maar wel van zeer ervaren muzikanten. Voor de ontstaansgeschiedenis van deze band verwijs ik verder graag naar mijn recensie van “If Only”. Nu, vier jaar later, is The Far Cry terug met een nieuwe plaat getiteld “Once There Was”. Gitarist Bryan Collins heeft zijn biezen gepakt en na het zetten van een advertentie werd in Brendan Kinchla een vervanger gevonden. Ook op deze nieuwe cd maken de Amerikanen vernuftige klassieke symfonische rock. De verbinding met de grote namen uit de jaren 70 is nooit ver weg, en datzelfde geldt voor de Amerikaanse interpretatie van neo-prog en een vleugje AOR. Vooral fraai vind ik hoe The Far Cry toetsen en gitaren afwisselt. Nogmaals: echte klassieke symfo.

Het album start met Unholy Waters. Dit nummer klokt zo’n veertien minuten. Unholy Waters begint wat druk. Direct valt op hoe dominant de toetsen van Chris Dabbo zijn. De zanglijnen zijn behoorlijk toegankelijk en contrasteren mooi met de enigszins tegendraadse muziek. Door de tempowisselingen is het nummer lekker afwisselend. Ik vind met name het instrumentale gedeelte van dit lied erg mooi, zeker als gitarist Brendan Kinchla alle ruimte krijgt om te soleren. Daarna keert The Far Cry terug naar het beginthema en krijgt het nummer een sfeervolle finale. Jammer van de fade out, maar er is muzikaal zoveel te genieten dat ik dat de band maar vergeef.

Het tweede nummer is Crossing Pangea. Dit is een instrumentale song van zo’n twaalf minuten. Het nummer begint wat mysterieus. Als ik het kort moet samenvatten: heerlijke toetsengerichte symfo waar ook de andere bandleden genoeg ruimte krijgen. En de zang? Nee, die mis ik niet. Elke keer als ik naar dit album luister, komt “Wind and Wuthering” van Genesis in mijn gedachten. En dan gaat het met name ook om de sfeer van de muziek. The Following is een ballad waarin met name de piano centraal staat. Het is een goed nummer, met ook een zeer behoorlijke toetsensolo.

En dan zijn we aanbeland bij het prijsstuk van dit album: het twaalfdelige opus Once There Was. Het duurt een half uur, maar de tijd vliegt voorbij! The Far Cry is duidelijk op zijn best als ze echt kunnen uitpakken. Deze epic gaat over het leven in een kleine stad in de Americana van de jaren vijftig en zestig en wat er sindsdien is gebeurd. Once There Was begint met The Rising. Een mooie  instrumental die verklankt hoe het stadje ontwaakt. Over rustige mysterieuze toetsen zweeft een mooie gitaarmelodie die vaker terugkomt. Daarna volgt het titelstuk dat nostalgie uitademt. De relatieve vrede van die periode wordt verhaald. Een band als Iluvatar komt naar boven, met name door de Amerikaanse benadering van neo-prog.

Met het mooie instrumentale Dimensions of Darkness is er naderend onheil op komst. Dit doet mij erg denken aan bijvoorbeeld IQ. Gathering of Shadows luidt het begin en het einde in: de rust is voorbij, zaken hebben definitief een andere wending genomen. Ook het kleine stadje ontkomt niet aan een systeem en programma van totale controle. Maar dit leidt uiteindelijk tot maatschappelijke ineenstorting. In het springerige Falling In Line wordt een brug geslagen naar een samenleving die weer wordt opgebouwd. Is het mogelijk om ‘wat ooit was’ terug te krijgen? In het slot van dit opus verhaalt The Far Cry dat er niet alleen hoop is om ‘wat ooit was’ te heroveren, maar dat er een toekomst is die daar ver boven uitstijgt.

Hoe dan ook, The Far Cry brengt elementen die doen herinneren aan Genesis’ Supper’s Ready en “The Lamb Lies Down On Broadway” samen met neo-prog in een overtuigende epic. Vooral de afwisseling in tempo en sfeer en de mooie melodieën (die zowel nostalgisch als modern zijn) zorgen ervoor dat ik met veel plezier naar Once There Was luister. Wat mij bovendien bevalt is dat het klinkt als een afgerond geheel, en niet fragmentarisch met stukjes muziek die aan elkaar zijn geplakt. In mijn ogen heeft The Far Cry met de epic Once There Was een geweldig stuk muziek gemaakt. De andere nummers geven ook meer dan genoeg te genieten voor de liefhebber van klassieke symfonische rock. Ik was al te spreken over hun debuut, ik vind dit album echt nog een stuk beter.