Far Side, TheAlbum

The Far Side is een Italiaanse band die zijn thuisbasis in Rome heeft. De geschiedenis van de band gaat terug naar 1989, in die tijd heette de band nog Invisable Sun en er werd toen nog pure rock muziek gespeeld. Inspiratie werd meer en meer geput uit progressieve rockbands als Rush, Genesis en Marillion en er werd door de viermansformatie een nieuwe koers uitgezet. Door het tragisch verlies van de toenmalige gitarist Emanuele Fasanelli besloot de band in 1998 er definitief een driemanformatie van te maken en werd de naam Invisable Sun omgedoopt in The Far Side. Er werd meer gebruik gemaakt van synthesizers en daarmee leek de voorkeur van de muzikanten toch wel heel dicht bij die van Rush te liggen. Bij optredens speelde de band covers van Rush en eigen composities en de band boorde een hernieuwd enthousiasme aan.In 2002 werd het debuutalbum ‘Parallelebiped’ opgenomen met daarop sterk wisselende nummers. Het instrumentale The Cold Time Of Habits: II, Gaze Deep is werkelijk een fantastisch symfonisch nummer, waarin ook Everon-elementen terug te vinden zijn. Synthesizer wordt mooi afgewisseld met ondersteunend gitaarwerk en op juiste wijze gedoseerde tempowisselingen geven het nummer allure. Het thema gaat naadloos over in III: Fading Warmth en opent met akoestische gitaar, vervolgens zang, ondersteund door synthesizer. Het is jammer dat de stem van Simone Montrucchio niet lang kan boeien. Het lukt hem niet altijd om de hoge noten vast te houden, hierdoor klinkt af en toe een valse noot tussendoor. In zijn geheel genomen toch een pakkende song.

Met The Hug Of The Few val je dan helaas terug in een wat melig en niet goed uitgebalanceerde song. Jammer dat er niet genoeg aandacht aan zang of dan in ieder geval harmonieën in de vocalen valt te ontdekken. Ook gitarist Lorenzo Fasanelli laat het af en toe afweten, gezien de valse tonen die ook door hem nog wel eens voor lief worden genomen. De afsluiter Strange Attractors start met een gitaarrif en lijkt wel heel erg op de gitaaropening Carry On Wayward Son van Kansas. Een mooie opening maar halverwege verzandt het nummer in een stukje middelmatige hardrock dat we in de jaren zeventig al hebben gehoord. Wederom is het de stem van Montrucchio die keer op keer irriteert, waardoor de compositie niet goed uit de verf kan komen.

‘Parallebiped’ heeft mooie momenten maar er zal zeker aan de composities gesleuteld moeten worden. Voorts lijkt het mij een goed idee om een goede fulltime zanger in te zetten.

Ruud Stoker