De Zweedse band The Flower Kings maakt het wel bont. Doordat de voorganger van deze cd, “Stardust We Are” (1997) ook al een dubbel-album was, komt de verleiding op haast te verwachten dat de kwaliteit inlevert ten opzichte van de kwantiteit. Met het gegeven in het achterhoofd dat elke cd ongeveer 80 minuten muziek bevat, gitarist / zanger Roine Stolt ook nog eens actief is in Transatlantic en in 2002 weer voor het voetlicht trad met zijn allereerste band Kaipa, is het niet vreemd dat al deze output zo langzamerhand met de nodige scepsis bekeken wordt. Verpakt in een prachtig hoesje en als subtitel “A Journey To The Hidden Corners Of Your Mind” ontkomt ook dit album uit 1998 hier niet aan. Maar in dit geval is de aanklacht ongegrond. “Flower Power” is een juweel van een dubbel-cd, met prachtige muziek.
Zoals altijd geeft The Flower Kings ons een drukke mengeling van jaren zeventigachtige symfo, schatplichtig aan met name Genesis en Yes, maar ook met een flinke scheut andere invloeden, zoals psychedelische rock, hardrock, blues en zelf reggae, zoals we zullen zien. Grote verschil met genoemde voorbeelden is echter de luchtigheid waarmee het één en ander wordt gebracht. Samen met die andere nieuwlichter in de symfonische rock, Spock’s Beard, brengen The Flower Kings humor weer terug in de muziek.
Met deze subtitel hebben we ook gelijk het thema van dit album te pakken: de eeuwige strijd tussen goed en kwaad, zoals die in ieder mens en overal ter wereld plaatsvindt. Cd 1 behandelt middels het, net geen uur durende, nummer Garden Of Dreams de innerlijke strijd tussen goed en kwaad, terwijl cd 2 met name het ethische verval in de maatschappij aanstipt. Wereldverbeteraar Stolt wil graag dat we allemaal het goede pad weer kiezen, refererend, als altijd, naar de jaren zestig, compleet met flower power. Ah, vandaar de titel!
En dan de muziek. Het sleutelnummer van de cd is dan toch Garden Of Dreams, alhoewel gezien de lengte kan worden afgevraagd of het wel te beschouwen is als een enkel nummer. Nee, eigenlijk niet. En toch ook weer wel. Het is een suite van apart gescheiden popliedjes en spitsvondige, melodieuze overgangsnummers. Melodielijnen aan het begin worden aan het eind weer herhaald. Muzikaal gezien staat elke noot als een huis, en het is gek genoeg nergens te lang of te uitgebreid. Hoewel lange stukken vaak als moeilijk worden gezien, is er hier zeker geen sprake van. Neem het rockende Don’t Let The Devil met vervolgens die heerlijke overgang naar Love Is The Word. Het mooie ook van de Gardens Of Dreams-suite is dat het zowel voelt als een wandeling door een tuin, de beleving van een droom dan wel als een nachtmerrie. Sterk voorbeeld daarvan is het instrumentale Dungeon Of The Deep, dat spookachtig voortsuddert, alvorens in Indian Summer verlossing te bieden. Prachtig is ook de melodielijn in het door toetsenist Tomas Bodin geschreven Business Vamp. De tekst is hier van Stolt, die hiermee het thema wil verduidelijken of samenvatten, zo je wilt.
“Be the one to praise all the living,
be the one to practise forgiving
be the one to tellin’ the blues,
be the one to sing out the blues.”
De gelovige Stolt wil ons hiermee de juiste weg wijzen in het doolhof waar we in ons leven nogal eens verdwaald in kunnen raken. Ah, vandaar de subtitel!
De andere cd bevat ook nog goede muziek. Met name Psycedelic Postcard heeft een enorme drive en een melodielijn die bedoeld is om mee te zingen, zo lijkt het. Je komt wel vaker van die nummers tegen van symfonische groepen die op zich niet eens zo heel erg sterk zijn, maar heerlijk zijn mee te zingen. Je weet wel, nummers als Incommunicado van Marillion, Going For The One van Yes of Jethro Tull’s Acres wild. Heerlijk! Niet dat ik kan zingen…
Ook Deaf, Numb And Blind is een sterk nummer, alhoewel ik het jammer vind dat het lekker in het gehoor liggende refrein niet even aan het einde weer terugkomt. Licht kritiekpuntje dus, het is een erg gaaf nummer, met een heel typisch ritme, maar op zich wel ideaal als opener van cd 2. Het reggaeritme dat Corruption ondersteunt, valt totaal niet uit de toon. Ik heb reggae altijd erg goed gevonden en nooit gesnapt waarom reggae en symfo niet wat vaker gemengd worden. Samen met Stupid Girl geven deze nummers het algehele thema wat meer glans. “So you think you are the center of the universe?” schijnt Stolt te vragen aan iedereen die zich met kwaad in de maatschappij inlaat.
De productie van de cd is helderder dan je van zo’n bombastische band als The Flower Kings zou verwachten. Het album klinkt dan ook erg goed door een hoofdtelefoon. Dan vallen ook alle details goed op, want het is zeker geen cd die te draaien is terwijl je iets anders aan het doen bent. De overgangen tussen de nummers zijn goed, zij het niet briljant, wat resulteert in wat zinloze tracks als Power Of Kindness, Astral Dog en Afterlife.
Dit album brengt ons naar mijn mening het beste wat The Flower Kings te bieden hebben. Het beste in zijn totaliteit dan want op andere uitgaven staan misschien sterkere tracks maar geen van de voorgangers heeft als totaliteit meer eenheid. De boodschap van Stolt komt dan ook nergens luider en duidelijker over dan hier.
Markwin Meeuws