In 1994 waren The Flower Kings nog een echte insiderstip. Zeven jaar later behoren ze (met recht) tot de groten van de hedendaagse progrock. Elementen zoals typische 70’s hardrock, jazzrock, symfo met hier en daar een snufje klassiek, wat psychedelica en zelfs een klein toefje gestileerde pop, worden in een smeltkroes gegoten van waaruit die typische Flower Kings-klank tevoorschijn komt.
En bij de eerste klanken van Last Minute On Earth zitten we er al meteen middenin. Het openingsthema heeft zo’n lekker 70’s, stevig rocksfeertje wat mij wel bevalt. Jammer alleen dat dit gedeelte wat mij betreft net iets te vaak terugkomt. Stolt’s gitaarwerk is weer uit duizenden herkenbaar met die bijzondere mix van grote voorbeelden: Hendrix, Howe, Fripp en Vai !!
Tijdens de inleiding van Road To Sanctuary bekruipt me voor het eerst het gevoel dat ik het zo langzamerhand allemaal wel een keer gehoord heb van The Flower Kings. Dit stuk had net zo goed op een van de vorige albums kunnen staan. Neemt niet weg dat met name het middengedeelte van dit nummer met zijn akoestische passages en ingetogen zang van Stolt erg sterk is en als zodanig een van de hoogtepunten van dit album. Verder ook weer veel ruimte voor het zoemende baswerk van Jonas Reingold.
Met het titelnummer krijgen we een werkje voorgeschoteld dat op bijna geen enkel Flower Kings-album ontbreekt: klassiek getint met het overbekende boleroritme. Brede toetsentapijten, kerkorgel, koorgeluiden, emotioneel gitaarwerk… het is allemaal aanwezig. Maar op één of andere manier springt de bekende vonk niet over. Het slot is een ware anticlimax.
City Of Angels is ongekend lichtvoetig van karakter en herbergt een mooi staaltje slide-gitaarwerk. Zoals bijna alle muziek van de heren straalt ook dit stuk een flinke dosis positieve energie uit. Kortom, lekkere “feel-good”-muziek !!
Naarmate het album vordert, wordt het duidelijk dat er toch iets mis is met dit nieuwe album. De muziek ontbreekt het aan die sterke melodielijnen die in je hoofd blijven hangen en die wel waren te vinden op alle voorgaande releases. Helemaal pijnlijk wordt het in Elaine (draak van een tekst gekoppeld aan matige muziek) en Thru The Walls. Gelukkig herneemt men zich in het daaropvolgende Sword Of God, wat ons weer terugbrengt naar het stevige begin van het album. Maar de verschillende themaatjes komen ook hier weer net iets te bekend over.
Blessing Of A Smile is een terugkeer naar het klassieke gevoel van het titelstuk en ik vraag me dan ook af waarom ze dit stuk niet aan het einde daarvan hadden kunnen zetten. Had het geheel een veel bevredigender einde gegeven met zijn mooie symfonische climax. Nu lijkt deze maar een beetje in het luchtledige te hangen.
De afsluiter van het album, Serious Dreamers, heeft hetzelfde lichtvoetige karakter als City Of Angels en geeft de nodige ruimte aan solistische uitstapjes voor toetsenist Tomas Bodin. De afwisseling tussen de lekkere groove en de breed uitgemeten symfonische passages doet wonderen. De fade-out aan het eind van het nummer is een oncreatieve oplossing voor het aloude muzikale probleem hoe men een eind aan een nummer moet brouwen.
Het uitbrengen van maar liefst negen cd’s met studiomateriaal in zeven jaar roept de vraag op of het voor Stolt en consorten niet verstandig is om een langere creatieve pauze in te lassen, dan wel een andere muzikale koers te overwegen. De vier langere nummers zijn wel degelijk op het vertrouwde niveau, maar “The Rainmaker” geeft ons net iets te veel stoplappen, in de vorm van de kortere nummers. En te weinig kwaliteitsmuziek. Jammer maar helaas !!