Fluttr Effect, TheAlbum

Progrock, gothic metal, klassieke muziek, pop en trip hop: een aantal uiteenlopende muziekstromingen die zo op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Toch hebben deze genres wel degelijk wat met elkaar gemeen: ze zijn allemaal verweven in de complexe muziek die The Fluttr Effect maakt.The Fluttr Effect is een vijfkoppige band opgericht in 2002, komende uit Boston, die met “Marking Time” het derde album aflevert. De groep kenmerkt zich vooral door snelle, onverwachte tempo- en stijlveranderingen binnen een nummer. Stevig gitaarwerk loopt gemakkelijk over in een vrolijk popdeuntje en jazzy zang wordt plotseling afgebroken door snelle drumslagen. Het geluid van de band is vrij uniek en door de verschillende muzikale invloeden die te horen zijn moeilijk in een hokje te plaatsen. De band heeft zelf het etiket ’think-rock’ op zich geplakt, omdat de muziek naar eigen zeggen slim, avontuurlijk en meedogenloos is.

Het album gaat van start met het nummer Like This, dat vrolijk en opgewekt begint. Al snel zijn er echter space-achtige geluiden te horen, waarna het lied mysterieus en langzaam verloopt. Na een minuut of twee is het echter gedaan met de rust: een scheurende elektrische gitaar en snelle drums worden gemengd met geluiden die uit een synthesizer lijken te komen. Een blik in het cd-boekje vertelt echter dat het een marimba is wat ik hoor en ook de vermeende basloopjes blijken gespeeld te zijn door een cello. Chaotisch mengen alle instrumenten zich door elkaar, waarna de langzame mysterieuze deuntjes weerkeren. Het sterke contrast tussen rustig en druk komt nog een paar keer terug in het nummer, dat verder gedragen wordt door de zang van Tara Trott. Deze dame heeft een apart stemgeluid, dat waarschijnlijk niet iedereen even goed zal liggen. Haar stem lijkt wel een beetje op die van Gwen Stefani van No Doubt, maar dan wat meer afgeknepen. Bij de uithalen meen ik zelfs het stemgeluid van Shakira te herkennen. Voor de lezers die nu afgeschrikt willen stoppen met lezen, wees gerust: verdere muzikale vergelijkingen met het popprinsesje gaan niet op.

Opvallend nummer op het album is Hollywood is… Geweldig wordt er afgetrapt met een vervormde gitaar en slome, zompige bas… ehm, cellogeluiden. De marimba mengt zich door het geheel en ontlaadt zich uiteindelijk in een metalachtig gitaarstuk, waarover verschillende stemmen roepend hun kritiek op Hollywood uiten. Tegen het einde wordt het tempo van het nummer steeds ietsjes verhoogd en klinkt er gelach, gehijg, gesteun en gekreun. Ik houd het er maar op dat de bandleden alvast wilden verwijzen naar de titel van het volgende nummer: …Porn

.…Porn is een langzaam, haast tragisch klinkend nummer. Op de een of andere manier wekt dit nummer het beeld van een verlaten bar bij me op. Een zangeres staat in lange zwarte jurk zacht en lieflijk te zingen over de zoete pianoklanken heen, terwijl de laatste paar mannen loom hun glaasje whisky achteroverslaan. Vervolgens gaan we van de bar naar de balzaal, want op het volgende, statige nummer February 1st 1986 kan perfect een Engelse wals gedanst worden!

Het moge duidelijk zijn dat de muziek van The Fluttr Effect erg divers is. Dit is gelijk het goede en het zwakke punt van de band. De verscheidenheid maakt de band uniek en de muziek is avontuurlijk, origineel en zeker niet voorspelbaar. Na elke luisterbeurt valt er weer een nieuw bliepje of ander klein detail op te merken. Soms wordt er echter teveel van het goede in een muziekstuk gestopt. Een gierende gitaar, drukke synthesizergeluiden en daverende drums door elkaar heen, gespeeld in een moordend tempo: dat is enkel vermoeiend voor het oor. In het nummer Lady Lucky Glove wordt aan het einde de zang sterk vervormd, waardoor deze erg schreeuwerig overkomt. Een iets subtiele vervorming had het nummer wel goed gedaan, maar op deze manier heeft het een ‘flut effect’. Verder komt het album, doordat elk nummer een andere sfeer uitademt, in zijn geheel een beetje rommelig over. Gelukkig zorgt de zang wel voor een zekere eenheid in de nummers. Wanneer de instrumenten door elkaar heen razen, zorgt Tara Trott met haar stem voor een herkenbare melodie.

“Marking Time” is een verrassend album, weggelegd voor avontuurlijke types en voor eenieder die graag iets nieuws en origineels wil horen.

Shireen Bekker