The Flying Caravan

Overdaad schaadt, is zo’n vaak gebezigde frase dat het vandaag de dag een cliché is. Het klopt niet eens altijd. Een uitbundige aankleding met orkestrale detaillering kan immers aangenaam zijn. Robuuste arrangementen dompelen de luisteraar zo onder in een overvloed aan symfonische klanken, waarin je steeds nieuwe details ontwaart. The Flying Caravan maakt dit soort muziek.

“I Just want to Break Even” is een gulzig, muzikaal driegangenmenu. De nummers zijn volgepropt met langgerekte solo’s, hoogoplopende toets- en gitaargevechten, en zijstappen die minutenlang worden uitgewerkt. Door de uitbundigheid komt The Flower Kings als associatie naar boven, maar ook Spock’s Beard is een voor de hand liggende referentie. Met name het toetsenwerk heeft wat weg van die van Ryo Okumoto op ‘V’: hier horen we eveneens een combinatie van synthesizeruitspattingen, melodische piano’s en snerpende orgelpartijen. De zang van Izaga Plata brengt tot slot nog Mostly Autumn in het geheugen. Eigenzinniger is het gebruik van fluit en saxofoon. Hoewel deze Spanjaarden zo niet het wiel opnieuw uitvinden, loopt dit debuutalbum over van inspiratie. Het resultaat kent een eigen smoelwerk. De muziek blaakt van zelfvertrouwen!

Bumpy Road to Knowledge toont de bovengenoemde speelstijl van haar beste kant. Deze compositie start met een Camel’esque gitaarsolo die overvloeit in de snijdende tonen van een orgel en de zoekende klanken van een synthesizer. Trage melodieën versterken de gelukzalige sfeer. Het slepende gitaargetokkel en de bezwerende zang voorkomen echter niet dat de klanken geleidelijk aan bedrukkend worden. Pastoraal fluitwerk biedt nochtans verlossing, al dondert de melodie evenwel vertwijfeld voort. De scheurende gitaar zet zich schrap, aangezien een wending eraan komt. Een saxofoon neemt vervolgens tiranniek het arrangement over en oreert minutenlang. Niettemin is het een aangenaam open segment. Het tempo gaat omhoog. De toetsen en gitaar verzorgen tot slot een extatische conclusie, waarna een marsritme leidt naar een warm coda.

Wat schetsachtiger van karakter is het 35 minuten lange A Fairy Tale for Grown-Ups. Het begint met een ruim zeven minuten lang intro, waarin duwende bassen en orgel worden onderbroken door vaudeville’esque pianopartijen. Slepende tonen vertragen het tempo, hetgeen wordt onderstreept door lome zang. De onderliggende orgelpartijen zijn welhaast jazzy. Een akoestische gitaar geeft voorts het startsein voor een lange opbouw. Synthesizers trappelen vol anticipatie en aangenaam zonnige klanken leiden naar een bluesy gitaarpartij. Deze overlopende vreugde maakt plaats voor een mysterieuzer segment met spaarzame, hoge gitaarklanken. De kwaakbas die volgt, blijkt intenser te zijn, zeker wanneer het samenspant met jazzy drum- en toetswerk. Antonio Valiente verzorgt vervolgens een aangenaam uitbundige solo. Dit mondt uit in een blije conclusie met een opgeluchte combinatie van, samenzang, melodisch gitaarwerk, galopperende drums en synthesizerdraaikolken. Het is de afsluiting van een wijdlopige muzikale reis die de eerste maal moet bezinken.

Hoewel dit soort epische composities plezierig zijn, tonen ze ook de verbeterpunten van deze band. De zang van Plata is aangenaam, maar zit soms tegen het valse aan, wat een stoorzender vormt. Sommige opbouwen hadden bovendien strakker mogen zijn. Deze muziek had meer slagkracht gehad als de uitbundige arrangementen gecombineerd waren met een strakkere progressie. Daarenboven biedt dit album te veel van hetzelfde: een klein pop- of folknummer tussendoor had voor ademruimte gezorgd. Na zo’n dubbelalbum heb je voor twee dagen gegeten en gedronken.

Bevestigt deze plaat dan toch het cliché dat overdaad schaadt? Ja en nee! Enerzijds biedt de band muziek met aangename arrangementen. Dit is enthousiaste, robuuste symfo waar het spelplezier van afspat. Anderzijds had de band hun composities mogen bijslijpen. Wie zich graag anderhalf uur onderdompelt in gulzige audioverwennerij treft hier niettemin kwaliteitsmuziek aan. Dit album is het aanraden meer dan waard.