Former Life, TheAlbum

The Former Life werd in 2008 opgericht. In 2011 brachten zij het debuut “Electric Stillness” uit. De muziek van deze Italianen deed het bijzonder goed en de oplage was al snel uitverkocht. De band besloot het album opnieuw uit te brengen en er een bonusnummer (Fragments Of The Jewel) aan toe te voegen.

De muziek van deze band zou je mogen scharen onder “crossover prog”. Even een definitie.

Crossover Prog bevat progressieve rock muziek die, hoewel 100% progressief, een muzikale verbinding met populaire muziek kan hebben. Veelal hebben de composities invloeden van mainstream muziek in aanvulling met klassieke muziek, jazz en folk. De composities hebben echter nog steeds een hoge mate van verfijning en zijn soms ronduit complex.

Feitelijk is deze definitie een minirecensie van dit album, want dit is nu precies wat je mag verwachten. De band bestaat uit zanger en gitarist Matteo Ballarin en zanger en toetsenist Andrea De Nardi. Ze laten zich op dit album bijstaan door een drummer en een (geweldig goede) bassist. Volgens de website van de band zijn deze plaatsen inmiddels door twee andere muzikanten ingenomen.

Dit album heeft flink wat luisterbeurten nodig voor het al zijn geheimen heeft prijsgegeven. De gelaagdheid is prachtig. De ene keer luister je naar een heerlijk stuk popmuziek met een dito melodie en dan opeens zit je in een complex jazzy stuk. MesmerEyes is een goed voorbeeld van een nummer met vele gezichten. Gitarist Matteo Ballarin houdt met zijn spel het midden tussen David Gilmour en Allan Holdsworth. Zijn solo’s zijn geweldig. Zijn collega op toetsen kleurt het geheel bijzonder sfeervol in. Vaak ondersteunend maar soms ook meer op de voorgrond zoals zijn groovy solo in A Milligram of Joy.

Echt spannend wordt de muziek in de instrumentale uitstapjes. Hierin etaleren de mannen hun enorme veelzijdigheid. Een stukje tegendraadse jazz of zelfs een stuk klassieke muziek, je komt het allemaal tegen. Geen bij elkaar geraapt geheel, maar sterke nummers met een duidelijke kop en staart. De vergelijkingen met andere bands zijn legio. Neem het voor mij persoonlijk beste nummer  A Milligram of Joy: de opening doet vermoeden dat we hier met een nummer van Pink Floyd te maken hebben, maar na de inleiding krijgt het andere wending en moet ik meer aan de muziek van Salem Hill denken om later weer herinnerd te worden aan Soft Machine.

Beide mannen zijn gezegend met mooie zangstemmen. Met name wanneer ze tegelijk zingen is het genieten geblazen, zoals in het prachtig melodieuze titelnummer. En als ik dan toch aan het complimenteren ben, mag ik de mooie uitgesponnen orkestraties en de puntgave productie niet ongenoemd laten. Heerlijk album.

Maarten Goossensen