The Foundation

Mask

Info
Uitgekomen in: 2023
Land van herkomst: Nederland
Label: Xymphonia Records
Website: www.thefoundationproject.nl
Tracklist
Before The Dawn (4:12)
Birth (3:26)
Climbing Mountains (5:04)
Blind To Reality (4:55)
Despair (3:38)
Mask (12:15)
Renewal (4:33)
Unconditional (4:03)
Future (7:21)
Aad Bannink: gitaar
Sjoerd Bearda: viool
Jan Grijpstra: drums
Rinie Huigen: gitaar
Gijs Koopman: basgitaar, Taurus baspedalen, toetsen
Ron Lammers: toetsen
Jan Munnik: toetsen
Mark Smit: zang
Jens van der Valk: gitaar, EBow
Judith van der Valk: fluit
Mask (2023)

Ben je benieuwd hoe een semi-autobiografisch symfonisch rockalbum klinkt?

Eind negentiger jaren van de vorige eeuw begon Ron Lammers met Sietse Dijkstra en Marcel Kerkdijk te werken aan enkele prognummers. Door persoonlijke omstandigheden stokte de samenwerking en gingen de composities de vriezer in. In 2020 kocht Ron een degelijk keyboard en componeerde hij het album “Mask”, een semi-autobiografisch conceptalbum waar het leven van Lammers als een rode draad doorheen loopt. Daarnaast zit er ook duidelijk een positieve boodschap voor iedereen in.

The Foundation kent naast Ron Lammers op toetsen een aantal bekenden. Dat zijn Jan Grijpstra, Jens van der Valk en Jan Munnik, allen uit de groep Autumn. Maar ook voormalig leden van Knight Area en Cliffhanger zijn vertegenwoordigd in de personen van Mark Smit, Gijs Koopman en Rinie Huigen.

Als iemand die over het algemeen niet gefocust is op teksten, moet ik hier in dit geval een uitzondering op maken. Het concept van “Mask” is een chronologische reis door het leven van Ron Lammers tot nu toe. Het begint met Before The Dawn en het samenhangende Birth, die gaan over de onschuld en onbezorgdheid vanaf je geboorte. Beide zijn breed uitgesponnen instrumentale nummers, waarbij het laatste zelfs klinkt als een geboorte. Climbing Mountains en Blind To Reality gaan over het jezelf opwerken in aanzien en carrière maken om hoger op de maatschappelijke en sociale ladder te komen. Vaak ten koste van anderen, waardoor de realiteit en wat belangrijk is in het leven uit het oog wordt verloren. Mask gaat over de keuze voor het geloof, waarbij iemand zijn masker afgooit. Unconditional is een liefdesverklaring en Future tot slot, schetst dat ondanks de keuze voor het geloof niet alles altijd gladjes verloopt, maar dat er altijd hoop is voor de toekomst. En het is vooral hoop wat doorklinkt op dit album.

Muzikaal gezien is het album één groot warm bad van authentieke symfonische rock met een moderne touch. Voer voor de echte symfomanen, zeg ik maar. Invloeden van Pendragon, Arena, Pallas, Marillion, Knight Area en Abel Ganz zijn hoorbaar. Hoe indrukwekkend en mooi kan iets klinken zonder écht vernieuwend te zijn. Alles wat kenmerkend is voor (neo-)symfonische rock komt in vijftig minuten voorbij. Om te beginnen bij het toetsenwerk van Jan Munnik en Ron Lammers, die het grootste aandeel heeft. Orkestraal, stuwend (Climbing Mountains), bij tijd en wijle krachtig (het instrumentale Despair), vaak breed uitgesponnen. Om je vingers bij af te likken. In alle opzichten muziek met een hoog imaginerend gehalte.



Oud, vertrouwd en alom op het album aanwezig zijn de Taurus baspedalen en Rickenbacker basgitaar. Beide worden bespeeld door Gijs Koopman die weer net zo ouderwets op dreef is als in zijn jaren bij Cliffhanger en Knight Area. Het is ook goed om Mark Smit weer te horen. Niet alleen zijn bijdrage aan de teksten, maar vooral zijn grote zangkwaliteiten komen op dit album volledig tot hun recht. Hebben we het over gitaar dan staan Huigen en Van der Valk hun mannetje met fijne en melodieuze stukken en tal van slepende en vlijmscherpe solo’s. Voor rustgevende passages met een contrasterend effect hoor je viool en fraai fluitspel door Judith van der Valk.

Alles komt samen in het nummer waar het op dit album om draait, de titeltrack Mask. Dat is met ruim twaalf minuten met recht episch te noemen. Je hoort dat dit nummer voor een groot deel gecomponeerd is in de jaren 90, door Ron Lammers en Marcel Kerkdijk. Met weemoed dacht ik terug aan de jaren van SI Music. Het is orkestraal, breed uitgewaaierd, toegankelijk en vooral uitbundig. Je hoort invloeden van Strangers On A Train en Mercy Train (ja, wie herinnert zich deze groepen nog…). Ik gebruik het woord meesterwerk niet vaak, maar doe dat nu toch. Ik memoreer ook Unconditional met de diepe tonen van de Taurus pedalen, dubbel gitaarwerk van Huigen en Van der Valk en een refrein dat nog lang in mijn hoofd bleef hangen.

Zelden gebruikte ik zoveel superlatieven als in deze recensie. Laat ik er nog maar een loslaten. Net zo mooi als de muziek is het bijpassende, schitterende artwork van Douwe Fledderus. Dat maakt het plaatje letterlijk en figuurlijk compleet. “Mask” is een album dat imponeert en bij mij veel losmaakt. Ongetwijfeld voor velen herkenbaar als het leven zelf. Het is bijzonder knap hoe Ron Lammers zijn eigen verhaal en belangrijke ‘life events’ heeft omgezet in een semi-autobiografisch symfonisch rockalbum van grote klasse.

Wil je meer weten over The Foundation en de achtergrond van dit album, lees dan het interview met Ron Lammers en enkele bandleden.

Send this to a friend