Foxholes, TheAlbum

Mijn recensie van het album Radio Cincinnati uit 2015 sloot ik af met het verzoek aan de bandleden van The Foxholes om eens uit hun schuttersputjes (foxholes) te kruipen en uit hun bol te gaan.

Voor de opvolger “Un Mal Menor” uit 2016 was die oproep blijkbaar al te laat, want het materiaal op dat album vertoont een grote gelijkenis met zijn voorganger.

Wie schetst mijn verbazing bij het beluisteren van het nieuwste product van deze Spanjaarden? Het ietwat kunstmatige prog-jasje van de vorige twee albums is uitgedaan en zanger Jonah Luke blijkt over veel meer dynamiek en dito bereik te beschikken dan we ooit van hem hadden gehoord.
De meeste nummers zijn gebouwd rond een stevige gitaar-riff en een krachtige ritmesectie. Metal-achtige gitaar-erupties zijn niet van de lucht en hier en daar horen we nog wat flarden King Crimson en Porcupine Tree, maar ook invloeden van Steve Hackett (La Ciencia De La Confusión) komen voorbij.

De teksten blijven in het Spaans, maar zijn ditmaal gehuld in krachtige en rijke zangmelodieën die in de drie instrumentale tracks ook niet hadden misstaan. Niet dat die nummers slecht zijn, maar de titels La Ciencia De La Confusión, Mephistopheles en Tierra Ni Hogar bieden, mede door toedoen van de sterke vocale inbreng van Jonah Luke, uiteindelijk meer variatie.

Het digitale album sluit af met het enigszins proggy Sci-Fox Pt. II. Op het fysieke album worden we daarna nog getrakteerd op een bonus-track, Cada Miércoles, dat een heavy versie is van de ambient-achtige uitvoering op het album “Com O Doin Fier No” uit 2010 en daardoor naadloos aansluit op het overige materiaal van “Sci-Fox”.

Al met al is dit album beduidend heavier geworden dan zijn beide voorgangers. Door het catchy gitaarwerk en de sterk verbeterde zang zal het ongetwijfeld ook zijn weg naar de traditionele hard-rock liefhebber weten te vinden.
Felicita Caballeros!

Math Lemmen