Future Kings Of England, TheAlbum

Man stapt in auto. Man rijdt langs de zee. Man overdenkt zijn leven. Met dit in het achterhoofd moeten we dit album beluisteren. Let wel even op als je dit album tijdens het autorijden gaat beluisteren, want de kans ik groot dat het gaspedaal dieper wordt ingetrapt dan je eigenlijk wilde. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. Dat hard rijden is niet omdat je door deze plaat zo snel mogelijk weer thuis wil zijn en je hem uit kan zetten, maar omdat dit een lekker instrumentaal album is.

Dit is mijn eerste kennismaking met dit viertal. Na een beetje surfen ben ik er wel achter gekomen dat dit een gewaardeerd gezelschap is en met name het debuutalbum het goed doet bij luisteraars. Opvallend is wel dat op de vorige albums gezongen werd en dit volledig instrumentaal is.

De muziek doet denken aan Pink Floyd, King Crimson (In The Court Of The Crimson King) en Genesis (beginperiode). Voorwaar geen vergelijkingen om je voor te schamen. Het album opent met Go…. De start is rustig gitaarspel en mooi ondersteunend toetsenspel. Als ook de basgitaar zich gaat mengen, krijgt het nummer een licht jazzy tintje, maar als dan de toetsen zwaarder worden ingezet en de baspedalen hun ronkende werk doen is het Pink Floyd wat de klok slaat. Hoe moet je ooit normaal kunnen rijden met dit soort muziek door je speakers?

Sea Saw is meer psychedisch en doet dan ook wederom aan Floyd denken. Staccato gitaarspel en tegendraadse melodieën maken het tot een heftig gebeuren. Opeens draait het geheel 180 graden en krijgt het een western tintje wat vooral komt door de zingende zaag. Kijk, dat is nog eens origineel instrument en het maakt het nummer heerlijk intens.

Het langste nummer Time Flies Like An Arrow heeft een mooie spanningsopbouw en knappe tempowisselingen. Drummer Simon Green gebruikt hier een aangenaam volle stijl van drummen met veel bekkens en fills. De toetsen verzorgen het ene mooie klankentapijt naar het andere en daar soleert Ian Fitch met zijn pittig slepende geluid prachtig overheen. De fade-out aan het einde geeft je de tijd om even op adem te komen. Het titelnummer is eigenlijk in dezelfde stijl, alleen klinken de toetsen meer neo. Meteen komt de muziek van Willowglass in gedachten. Het nummer wordt prachtig afgebouwd en sterft zo langzaam uit je speakers. Na een korte stilte hoor je iemand tegen de autoruit tikken. Erg mooi gedaan.

Spring in de auto en zorg dat je minsten drie kwartier onderweg bent en laat je meevoeren door dit kleine juweeltje.

Maarten Goossensen