Future Kings Of England, TheAlbum

The Future Kings Of England presenteren hun vierde vrucht van inspiratie in de vorm van een concept-cd. Ze laten het griezelverhaal ‘Oh, Whistle and I’ll Come to You my Lad’ van Montague Rhodes James uit 1904 herleven. Een professor vindt in een tempelruïne een antiek bronzen fluitje en door erop te blazen laat hij een oud verborgen kwaad ontsnappen. Er staan wat teksten in het boekje, maar gezongen wordt het verhaal niet echt. In slechts twee nummers zijn vocale bijdragen te horen. TFKOE laten dus veel over aan de verbeelding van de luisteraar. Dan maar eens even goed naar de muziek van “Who Is This Who Is Coming?” luisteren, hetgeen op zich niet ongebruikelijk is bij een cd, dus dat komt mooi uit.

Denk bij TFKOE aan de vroege Pink Floyd (“Umma Gumma”) en de oude Genesis. Smeer er een lik jaren ’60 King Crimson overheen en voeg een stevige portie psychedelica met geluidseffecten toe.  Vergeet niet er wat Amon Düül II (we zitten dan in de Krautrock) in te stoppen. Lardeer het geheel met Mellotrons en maak het af met een ‘modern’ snufje Astra (met “The Weirding”) uit 2009. Met al deze ingrediënten brouwen deze koningen in spe een moderne retrosoep.

Ja, de overwegend instrumentale muziek van deze Britten doet erg vroeg jaren ’70, eind jaren ’60 zelfs, aan. De twee fraai gezongen nummers The Watcher I en The Watcher II doen onmiddellijk het klassieke geluid van de Moody Blues herleven.

Het klinkt ook enigszins alsof het in die tijd is opgenomen, in de garage van boer Krelis. Dan wel de agrariër met die naam uit Suffolk, want uit die streek komt dit kwartet. Bij dit soort muziek is een dergelijke opnamekwalificatie overigens in het geheel niet negatief bedoeld. Het past er gewoon goed bij.

Het zacht gespeelde herdersliedje Journey To The Coast met fluit, mandoline en vogelgeluiden gaat via een langsrazende trein over in klassiek Floydiaans loom gespeelde melancholie in The Globe Inn. De eerste psychedelische klanken dienen zich aan. In Finding The Wistle is een mooi akoestisch miniatuurtje te horen met, jawel, fluit.

In de twee lange nummers Who Is This Who Is Coming en A Face Of Crumpled Linen gaan de heren psychedelisch pas echt los. Wind, geluidseffecten, beangstigende klanken, loom spel, maar ook bombast, refereren aan “Umma Gumma”. Ook Tangerine Dream, Eloy, Amon Düül II en King Crimson doen hier een duit in het zakje.

Afsluiter Spectacle Of A Scarecrow laat een mooi ijle, hoge klassieke gitaarsolo horen, met stevig drumspel. Via een fluit- met mellotronpassage nemen echte vogels het over en zij zorgen voor een passend, krassend slotakkoord.

Queen Elisabeth II kan intussen rustig gaan slapen. De zelfverklaarde opvolgers van deze stokoude monarch uit de Windsor-dynastie gaan Buckingham Palace niet halen. Ik vind het zelf zeker geen straf om in deze oude klankdozen te duiken en ze hebben dit mooi gemaakt. Het is geen muziek die je makkelijk wegluistert achter een goed gesprek met een Bourgogne en een Camembertje. De muziek blijft niet direct hangen. Na een aantal intensieve luisterbeurten (met koptelefoon) openbaart zich echter toch de schoonheid die in de muziek verscholen zit. Daar zal niet iedereen aan toekomen. Menigeen zal oordelen dat de Kings te veel blijven steken in nostalgisch, psychedelische gefreak, maar ik ben in elk geval een boeiende luisterervaring rijker.

Fred Nieuwesteeg