Gak Omek, TheAlbum

Af en toe krijg je van die dingen in de maag gesplitst waarbij een mens zich kan afvragen waarom hij nu juist degene is die er iets zinnigs over zou kunnen zeggen. Dat gevoel sloop bij me naar binnen toen ik “Alien Eye” van The Gak Omek in mijn speler schoof. De band biedt de toehoorder muziek in eenzelfde straatje als bijvoorbeeld het meer toegankelijke Tangerine Dream, ten tijde van “Underwater Sunlight”, met het verschil dat die groep het wel lukt gedenkwaardige melodieën te creëren.

Dit werkstukje is vooral in elkaar geknutseld met behulp van de gitaar en gitaarsynthesizer. Robert Burger is er verantwoordelijk voor en sleutelde bovendien de composities in elkaar. De man grijpt de jazz regelmatig aan om een canvas te hebben voor experimenteel gezever, al moet gezegd worden dat er vaak wel een centraal thema te vinden is. De gitaar is derhalve een constante factor die zich als een reiziger door het overwegend saaie elektronische / spacy landschap beweegt. Het komt voor dat er geluiden worden opgewekt die niet toonvast zijn en ik erger me daar behoorlijk aan. Dit is wellicht een cd die sommige mensen briljant vinden omdat ie afwijkt, terwijl weer anderen hem zullen verguizen om diezelfde reden. Ik ben in dit geval de man van de laatste categorie.

Nou wil het cliché dat instrumentale platen vaak het nadeel hebben dat ze maar zelden de aandacht van de luisteraar vast kunnen houden en deze band heeft er wel heel veel moeite mee zich te onttrekken aan de gedane bewering. Deze recensie registreert mijn worsteling, maar ik blijf mijn beste beentje voor zetten. Wederom zet ik de cd op. Gaat het nu lukken met de openingssong Black Holes Colliding? Ik hoor een collage van geluiden, elektronisch en traditioneel, zoals een klarinet die tegen de stroom in zwemt. Daarna wordt een ritme ingezet en volgt een toegankelijk stuk, dat echter verzandt in gefreak. Je moet niet denken dat Burger een amateur is, maar de man is gewoon niet bij machte om zijn muziek de middelmaat te laten ontstijgen.

Baby Gotta Visegrip is indringend, overigens een redelijk up-tempo compositie, waarop helaas regelmatig een irritant ‘oh yeah’ wordt uitgebraakt, die dit muzikale behang dan zo ontsiert dat je het graag van de muren afscheurt. Als ik de compositie Tourniquette Of Roses beluister, komt er eindelijk een gevoel over me dat je als positief zou kunnen omschrijven. Dit nummer is in balans, vooral het gitaargeweld kent een prachtige opbouw, de bas is heerlijk stuwend en het gaat ergens naar toe. Niet dat eeuwige: ‘zullen we nu wel of niet vertrekken’ gedoe! Toch blijf ik hunkeren naar een breed toetsentapijt, ook al is het maar even ter afwisseling. Gelukkig wordt op Robotomy het keyboard dan toch even ingeplugd en wordt de muziek een stuk warmer. Om diezelfde reden mist de inzet van de trompet op The Squiggly Parameter zijn uitwerking niet en is de muziek wat interessanter om naar te luisteren.

Al die dingen kunnen helaas niet verhinderen dat ik nergens de totale ontroering bespeur of dat de cd me bij beluistering memorabele momenten oplevert. Ik vraag me dan ook af wat de doelstelling is van een groep als The Gak Omek. Hoe het ook zij, iedereen maakt zelf wel uit of dit iets is om toe te voegen aan de collectie en daar is de website van de groep dan ook de uitgelezen plek voor. “Alien Eye” is er voor een selecte groep mensen die er genoegen in schept om te verkeren in een land van elektronische proefnemingen.

Ton Veldhuis