Gathering, TheAlbum

De Brabantse formatie The Gathering brengt ons een mini-cd, vooralsnog alleen via internet te bestellen, en moet gezien worden als een tussendoortje, vanwege het feit dat een reguliere studio-cd gepland staat voor het najaar. Om de één of andere reden vonden de leden van The Gathering het geen goed idee weer een dubbelaar uit de brengen. Of dat verstandig is, zullen we dan zien. Want hoe geslaagd “How To Measure A Planet?” ook was, de voorganger “If Then Else” bewees dat compactheid de muziek van The Gathering ten goede komt.

Voorlopig hebben we 27 minuten muziek ter beschikking, dat grotendeels wordt ingenomen door het zestien minuten durende titelnummer. Het nummer begint met verstilde pianoklanken en doet gelijk al heel Radiohead-achtig aan. Pas bij de twee minuten komt drummer Hans Rutten in actie en vormt zich het ritme. Vakkundig wordt de spanning opgebouwd, de luisteraar is gelijk gepakt. Het is niet verrassend dat de geluidskwaliteit, al jaren een belangrijk gegeven bij The Gathering, van hoge kwaliteit is. Als Anneke van Giersbergen haar eerste woorden spreekt, valt op hoever de groep is afgeweken van de stijl die ze hanteerde ten tijde van “Nighttime Birds” en “Mandylion”. Rond de zes minuten verandert het nummer als bassist Hugo Prinsen Geerligs van zich laat horen, waarover gitarist René Rutten een gitaarmelodie glijdt. Ik vind het persoonlijk erg knap: zowel René als toetsenist Frank Boeijen spelen praktisch nooit een solo, maar zijn altijd prominent aanwezig met hun riffjes en thema’s, die bijna, maar vaak net niet helemaal, meezingbare melodietjes worden. Ik vind dat in symfo alleen maar terug bij Barclay James Harvest, met name op hun “Eyes of the Universe” uit 1979.

Rond de zeven-en-een halve minuut speelt Boeijen zo’n bijna-melodie, waarna Geerligs en Rutten daar een zware riff opgooien, die ontaard in schijnbare chaos, met uiteindelijk de terugkeer van de pianoklanken, waarmee het nummer opende. Als we bij de tien minuten aankomen, keert de rust langzaam terug, en opent rond de twaalf minuten een ingetogen zangmelodie van Van Giersbergen, gebaseerd op het inmiddels bekende pianothema. Het nummer eindigt zoals het begonnen was, verstild.

Debris is een nummer zoals we The Gathering beter kennen: agressief en lief tegelijk. Het is een sterk nummer, boordevol knappe geluidseffecten en prachtige zang van Anneke. Het liedje heeft een herkenbaar refrein en zou het redelijk kunnen doen als single.
Broken Glass klinkt als een demo, maar is alles behalve overbodig. Geheel zonder echo of andere studiofoefjes laat het ons vooral horen wat voor een klasse zangeres Anneke van Giersbergen is.

Met deze belangrijke mini-cd vergroot The Gathering de afstand tussen henzelf en de door hun beïnvloede artiesten zoals Within Temptation en After Forever enorm. Tegelijkertijd vergroten ze de afstand met hun laatste twee studio-cd’s en werken volgens een nieuwe formule, waarmee ze naar mijn mening nog jaren vooruit kunnen. Eén nadeel: mijn verwachting voor het volgende studioalbum is mijlenhoog gestegen.

Markwin Meeuws