Gathering, TheConcert

Meestal zie ik concerten vooral als een duurbetaalde gelegenheid om met veel collega-muziekliefhebbers in een zeer rokerige ruimte te staan om daar tot de conclusie te komen dat de band die je tot je favorieten dacht te kunnen rekenen toch niet zo goed uit de verf komt (of is het echt alleen de geluidsman die zit te slapen?). Kortom: er moet wel iets speciaals aan de hand zijn als ik naar zo’n samenscholing kom. 

Een optreden van mijn favoriete Nederlandse band zou je zoiets speciaals kunnen noemen. Tot nog toe had ik hun verrichtingen alleen een keer op een openluchtfestival gezien, dus een keer een ‘echt’ concert moest er toch maar eens van komen.

Nou bleek het met de drukte nogal mee te vallen. Eigenlijk is het schandalig dat een The Gathering concert niet uitverkocht is, maar laten we het ruime aantal mogelijkheden om ze in eigen land live aan het werk te zien als oorzaak aanwijzen. Voor de eenvoudige bezoeker was het wel plezierig dat het in Paradiso ‘gezellig druk’ was in plaats van ‘stampvol’. We werden eerst getrakteerd op het voorprogramma, Grizzly, een heel aardige pop/rockband van eigen bodem.

Geheel volgens de verwachtingen kwam van The Gathering met name het nieuwe album “Home” flink aan de orde. Doordat we met een wegens gezondheidsomstandigheden uitgestelde concertreeks te maken hadden, was genoemde plaat niet fonkelnieuw meer, maar daarmee heeft hij onbedoeld wel wat langer op de luisteraar kunnen inwerken. Het nummer Shortest Day opende niet alleen het album, maar ook het concert. Dit nummer en de andere nummers van “Home” bleken live uitstekend uit de verf te komen.

Oudgedienden zullen bekend zijn met de enthousiaste verschijning van zangeres en frontvrouw Anneke van Giersbergen op het podium. Springerig, enthousiast en gepassioneerd wordt de geselecteerde dwarsdoorsnede uit het repertoire moeiteloos gepresenteerd met een ontwapening die in ons aller favoriete genre toch wel ongebruikelijk genoemd mag worden. De andere bandleden spelen zonder uitzondering goed en brengen subtiele doch fraaie variaties aan in de oerversies van hun songs, maar dat doet toch weinig af aan de door collega Markwin Meeuws al eerder opgetekende conclusie: “(niet tegenstaande de kwaliteiten van de overige bandleden) zonder Van Giersbergen is The Gathering nergens”.

Met dat al zou een optreden van The Gathering enerzijds een enerverende gebeurtenis voor iedereen moeten zijn, maar anderzijds kan ik me voorstellen dat de meerwaarde voor de fans hier wel relatief groot is. Veelbesproken is immers de ruime progressie die de band door alle albums heen gemaakt heeft. Dat vrijwel al hun platen totaal verschillend zijn, wordt wel uitvergroot door de steeds wisselende productie. En het is net dat laatste verschil dat op een concert wegvalt, waardoor pakweg een Probably Built In The Fifties en een Alone ineens toch minder verschillend van toon klinken dan wanneer je “How To Measure A Planet” en “Home” achter elkaar zou draaien. Voor mijzelf was dat een heel interessante ervaring, maar ik kan me voorstellen dat een nieuwkomer hier niet zoveel mee kan.

Degenen die hoopten op een wat Within Temptation-achtig optreden zullen wellicht ook teleurgesteld zijn, daar de nadruk vrij stevig lag op het ‘moderne’ werk van The Gathering. Tot aan de toegift kwamen alle nummers van “How To Measure A Planet”, “Souvenirs” en “Home” (op Saturnine van het onvolprezen “If Then Else” na). Van die platen zag ik ook al mijn favoriete nummers wel voorbij komen, zoals Probably Built In The Fifties (met misschien wel het beste gitaarwerk uit de bandgeschiedenis) en Even The Spirits Are Afraid (met misschien wel het beste drumwerk uit de bandgeschiedenis). Toch is, niettegenstaande mijn diepe respect voor de repertoire-ontwikkeling van de band, mijn favoriete album altijd “Mandylion” gebleven en ik was dan ook zeer verheugd dat de toegift liefst drie nummers van deze evergreen bevatte: niet alleen het verplichte Strange Machines, maar ook het onbekende In Motion #1 en het extatische Eleanor kwamen voorbij. Dat “Nighttime Birds” in het geheel niet vertegenwoordigd was, nam ik voor die laatste nummers graag op de koop toe. Daarbij: vergeleken bij wat bijvoorbeeld Porcupine Tree (zie het verslag van hun optreden in deze zelfde zaal, iets meer dan een week na dit concert) nog speelt, wordt er nog flink het verleden ingedoken.

Al met al een welbestede avond die nog maar eens duidelijk maakte dat zeker niet alle kwaliteitsprog van overzee komt.

Casper Middelkamp