Gathering, TheConcert

I am the snow falling down on you

Nou, dat hebben we geweten! Het concert dat The Gathering oorspronkelijk op zondag 20 december in het Haarlemse Patronaat zou geven, werd geannuleerd omdat Nederland in een halve dag wit geworden was. Van uitstel kwam geen afstel en op een nog steeds koude zondag 7 maart ben ik naar Haarlem afgereisd om de podiumverrichtingen van de (vernieuwde) Gathering eens te aanschouwen.

Het voorafje werd verzorgd door Tom Musca en zijn band. Na een eindeloze serie voorprogramma’s die in het beste geval ‘wel aardig’ en regelmatig zelfs dat nog niet waren, ben ik alweer enige tijd gestopt me voorafgaand aan een concert in de support act te verdiepen. Deze avond bewees echter dat elke regel zijn uitzonderingen kent. Musca, die net zijn tweede album “Lucifer My Love” uit heeft, wist het publiek goed bij de les te houden (naar Nederlandse maatstaven toch althans).

De muziek van Musca liet zich het beste omschrijven als art-rock, die bij vlagen wel wat deed denken aan de te supporten band (voornamelijk ten tijde van “Souvenirs”), maar ook deed Musca’s zang bij tijd en wijle aan bijvoorbeeld Jeff Buckley denken. De stem van Musca, maar ook die van bassiste Lisa Soraya, werd regelmatig als meer dan slechts een brenger van woorden ingezet. De grenzen van het betamelijke werden hierbij regelmatig opgezocht, maar eigenlijk nooit overschreden. Het leverde een intrigerend voorprogramma op, waar we, als het aan mij ligt, zeker meer van gaan horen!

En dat was het voorprogramma nog maar. Aangezien het concert deel uitmaakte van de “West Pole Tour”, lag het voor de hand dat het recentste en naamgevende album een flink deel van de setlist uitmaakte. Dat het instrumentale When Trust Becomes Sound niet alleen het album, maar ook het concert opende, mag nauwelijks verbazen. Een spektakel van luidheid was losgebarsten, waarin we op extatische wijze teruggeworpen werden in de onvervalste metaldagen van de band. Het was het eerste van in totaal zes nummers van de nieuweling.

Toch was het ook spannend hoe nieuwe zangeres Silje Wergeland zich door het oudere materiaal heen zou slaan. Twijfels daarover waren echter vrij snel uit de lucht. We kregen nummers voorgeschoteld van “Mandylion” (In Motion #1 en Leaves) “Nighttime Birds” (On Most Surfaces), “How To Measure A Planet?” (Great Ocean Road, Marooned en Travel), “if_then_else” (Analog Park en Saturnine) en “Souvenirs” (Even the Spirits Are Afraid). De Bat for Lashes-cover Daniel – aan het begin van de toegift – completeerde de setlist.

Dat Wergeland als zangeres niet echt voor haar illustere voorgangster onderdoet, is op de plaat grotendeels al bewezen, maar live moest het nog waargemaakt worden. Daarnaast had ze ook qua podiumpresentatie natuurlijk grote schoenen te vullen. Het uitgelaten karakter van Anneke van Giersbergen werd niet helemaal gehaald, maar dat maakte het contrast met de rest van de band, die er als vanouds wat statisch bij stond en zat, ook meteen wat minder groot. Had het dan allemaal niet wat flitsender gekund? Zo lang het muzikaal dit niveau behoudt, gaan we natuurlijk niet zeuren over uiterlijk vertoon.

In interviews is nogal eens benadrukt dat The Gathering als band ook al voor Van Giersbergen bestond. Wat dat aangaat is het toch een wat gemiste kans dat er niet ten minste één nummer van “Always…” of “Almost a Dance” ten gehore gebracht is. Ook het ontbreken van materiaal van “Home” vond ik persoonlijk jammer, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben.

Over teruglopend concertbezoek hoor je nog wel eens wat doemverhalen. Dat een band van het formaat van The Gathering in een middelgroot poppodium als het Patronaat tot de kleine zaal veroordeeld is, lijkt wat dat aangaat wel een teken aan de wand… maar laten we dat gegeven wijten aan het ruime aantal mogelijkheden dat we gehad hebben om de band, ook deze tour weer, in eigen land aan het werk te zien. Of zou men wegblijven uit angst dat het met Silje Wergeland nooit meer wordt wat het geweest is? Die vrees is wat mij betreft nu overtuigend weerlegd.

These Are Blurry Winters

Dat klopte dan weer wel. Maar zelfs sneeuw mag uiteindelijk de pret niet drukken.

Casper Middelkamp