Gathering, The

How To Measure A Planet?

Info
Uitgekomen in: 1995
Land van herkomst: Nederland
Label: Century Media
Website: http://www.gathering.nl/
MySpace: http://www.myspace.com/gatheringofficial
Tracklist
Cd1:
Frail [You Might As Well Be Me] (5:04)
Great Ocean Road (6:20)
Rescue Me (6:22)
My Electricity (3:33)
Liberty Bell (6:01)
Red Is A Slow Colour (6:26)
The Big Sleep (5:01)
Marooned (5:56)
Travel (9:07)
Cd2:
South American Ghost Ride (4:25)
Illuminating (5:41)
Locked Away (3:24)
Probably Built In The Fifties (7:26)
How To Measure A Planet? (28:33)
Frank Boeijen: toetsen
Hugo Prinsen Geerligs: bas
Anneke van Giersbergen: zang, gitaar
Hans Rutten: drums
René Rutten: gitaar
A Noise Severe dvd (2007)
Home (2006)
A Sound Relief dvd (2005)
Accessories: Rarities & B-Sides (2005)
In Motion dvd (2004)
Sleepy Buildings [live] (2004)
Souvenirs (2003)
Black Light District EP (2002)
Downfall: The Early Years (2001)
if_then_else (2000)
Superheat [live] (1999)
How To Measure A Planet? (1998)
Nighttime Birds (1997)
Mandylion (1995)
Almost A Dance (1993)
Always (1992)

Hoe meet je een planeet op? De oplossing geeft The Gathering in het boekje waarin een formule en een uitleg staat hoe je bijvoorbeeld de aarde kan opmeten. Er wordt een indirecte methode gebruikt en een wiskundige zou je haarfijn de essentie van de rekenmethode kunnen uitleggen. Ik niet, want mijn wiskundige kennis is miniem. Wat ik wel kan, is haarfijn voor je uitrekenen hoe groot de impact is van The Gathering’s monumentale, onbedoelde dubbelaar uit 1998. Enorm, kan ik je zeggen. En ook The Gathering gebruikt een indirecte rekenmethode.

Reken je even mee?

Om te beginnen was daar het vertrek van tweede gitarist Jelmer Wiersma, waardoor The Gathering ineens moeite kreeg de muur van gitaren op te trekken die voorgangers “Mandylion” en “Nighttime Birds” zo kenmerkten. In plaats van een nieuwe gitarist aan te trekken, maakt de Brabantse groep van de nood een deugd. Men schakelt gelijk vier versnellingen terug en schrikt de metalwereld op met het uitbrengen van de meest rustige plaat uit hun oeuvre. Met de onderhuidse spanning die dat creëert, ligt de muzikale stijl van The Gathering ineens akelig dichtbij groepen als Radiohead of zelfs Massive Attack, daarbij geholpen door de smetteloze productie van studiotovenaar Attie Bauw.

De afmetingen worden verder bepaald doordat dit een vreemde dubbelaar is. De tweede cd, oorspronkelijk bedoeld als bonus-cd, bevat het ruim 29 minuten lange titelnummer, dat echter niet meer is dan een lange maar aangename jam en waarvan de laatste 15 minuten min of meer onbeluisterbaar zijn. Daarmee is “How To Measure A Planet?” wellicht één van de weinige klassiekers die nagenoeg iedereen voortijdig zal afzetten. Het zorgt er tevens voor dat de tweede cd eigenlijk maar voor 30 minuten interessant is, maar als je daar de 53 minuten van de eerste cd bij optelt, heb je toch een terechte dubbelaar. Onbedoeld of niet.

De toon wordt gezet met de opener Frail (You Might As Well Be Me), een zeer rustige ballad. Hier laat The Gathering het publiek maar al te duidelijk weten dat de metal invloeden even aan de wilgen zijn gehangen ten gunste van een bredere, meer uitgesponnen en vrij rustige stijl. The Gathering opent daarmee een scala van nieuwe mogelijkheden en creëert als het ware een nieuw platvorm voor zichzelf. Hadden ze net een stijl binnen de metal opgericht, waar later groepen als Within Temptation en After Forever dankbaar gebruik van zouden maken, op deze dubbelaar laten ze die stijl weer mijlenver achter zich en zoeken aansluiting tot de dan gangbare muziekstromingen. Moedig, maar het bezitten van dergelijke voortrekkersrol die de groep bezit, vervreemdt vaak ook fans van je. ‘Ze zijn hun tijd ver vooruit’ is tenslotte vaak ook een eufemisme voor commerciële zelfmoord. Het is zeker waar dat de plaat geen goeie carrièremove op de korte termijn bleek (de plaat deed het niet echt goed), maar op de lange termijn opende het meer mogelijkheden voor de groep. Met andere woorden: zonder “How To Measure A Planet?” was The Gathering niet de groep die het nu is.

Belangrijker is natuurlijk dat “How To Measure A Planet?” gewoon een uitstekend werk is, waar de som der delen de uitkomst overstijgt. Elk nummer heeft zijn eigen sfeer, maar alle nummers samen hebben een soort ruimtelijk beeld over zich. Alsof het werk een conceptplaat is over oude science-fictionfilms en titels als Probably Built In The Fifties, Marooned en Great Ocean Road dragen bij tot dat sfeertje. De ruimte wordt ook gekozen in nummers als Liberty Bell (‘we cannot float out of our seats, it’s so enormously frighening, when our tail reaches superheat), terwijl de spookachtige geluidseffecten in The Big Sleep en Marooned ook tussen de aarde en de maan opgenomen lijken te zijn.

Platen van The Gathering zijn altijd groei-platen, die zich pas langzaam aan de luisteraar ontvouwen. Bij eerste beluistering kan “How To Measure A Planet?” wat eentonig overkomen en hoogtepunten zijn dan niet echt aan te wijzen. Het lijkt allemaal wat op elkaar. Maar na een aantal luisterbeurten komen de eerste pareltjes naar boven, met vlottere nummers als Locked Away en de single Liberty Bell. Later gaan klassenummers als Red Is A Slow Colour en het majestueuze Travel meer en meer tot de verbeelding spreken, zoals ook het agressieve Probably Built In The Fifties. Stuk voor stuk monumentale nummers met de prachtigste melodieën en voorbeeldig gearrangeerd. Tenslotte krijgen ook de rustige nummers als Frail, Marooned, Illuminating en The Big Sleep een plekje als beeldschone, watervrije oases van geluidsfragmenten en melodie.

Voor mij is “How To Measure A Planet?” de verrassende keuze voor de beste Nederlandse productie binnen de prog ooit. Dus wat betreft het antwoord op de titel: indirect heeft The Gathering met deze plaat een werkstuk gemaakt waarvan de afmetingen groter zijn dan je in eerste instantie op grond van de individuele gegevens zou uitrekenen. Groter dan verwacht, in alle opzichten.

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend