Gathering, TheAlbum

Van de nood een deugd maken. Dat is wat The Gathering doet op deze semi-akoestische liveplaat. Van ‘oude’ platenbaas Century Media waren ze verplicht nog een cd af te leveren. Wilden ze bij Century Media een verzamel-cd, dat vonden de Brabanders een beetje saai. Nee, het idee was geboren een akoestische live-set uit te brengen. Daar gingen ze bij Century Media mee akkoord, mits er ook materiaal van de eerste twee cd’s (die zonder Anneke van Giersbergen) op zou komen te staan. Oké, maar het materiaal van “Souvenirs” (2003), uitgebracht onder hun eigen Psychonaut Records, daar wilde The Gathering nog niet aankomen. Dus na een zomertje oefenen, werd het materiaal in een uitverkocht Lux Theater te Nijmegen in het najaar van 2003 uitgevoerd. En opgenomen, zodat we nu kunnen genieten van deze ‘contractuele verplichting’.

Twee dingen vallen gelijk op: om te beginnen blijven de liedjes in deze ‘kale’ versies prima overeind staan, wat een compliment is voor de kwaliteit van de composities op zich. Ten tweede blijkt met deze cd opnieuw dat Anneke van Giersbergen zonder enige twijfel de beste zangeres is die we in Nederland hebben rondlopen, en misschien wel ver daarbuiten ook. Zij draagt, meer dan ooit, de muziek van The Gathering, en (niet tegenstaande de kwaliteiten van de overige bandleden) zonder Van Giersbergen is The Gathering nergens.

Sommige uitvoeringen overtreffen het origineel. Waar Marooned op “How To Measure A Planet?” nog voornamelijk leunde op het inventieve loopje, de uitvoering op deze “Sleepy Buildings” doet je adem stokken. Ook mijn favoriete nummer van deze plaat, Red Is A Slow Colour wordt met verve uitgevoerd, waarbij Anneke van Giersbergen de briljante eindmelodie, tamelijk anders gearrangeerd trouwens, van engelenzang voorziet. Ook het van “Always..” (1992) afkomstige The Mirror Waters wordt door Van Giersbergen totaal naar haar eigen hand gezet.

Niet alle nummers winnen het in deze akoestische setting. Saturnine bijvoorbeeld klinkt wat kaal, en Anneke van Giersbergen moet wat teveel moeite doen de refreinen zuiver te zingen. Shrink, toch al een nummer dat ik nooit draaide van “Nighttime Birds”, voegt weinig toe aan het origineel. Aan de andere kant staat daar een prachtstuk als Travel: hoewel weinig verschillend van de oorspronkelijke versie, blijft dit een dijk van een song, waarin Anneke het laatste refrein uit haar tenen lijkt te zingen.

Toch zou het flauw zijn deze cd op basis van de veertien liedjes die erop staan te beoordelen. Het mooiste van “Sleepy Buildings” is toch wel de sfeer. De intieme kant van The Gathering komt op deze live-cd meer tot uiting dan welke studio-cd ze ook maakten.

Leuk, dit soort ’tussendoortjes’.

Markwin Meeuws