Op zaterdagavond 24 mei 2014 had je een makkelijke keuze in Raalte. Óf je gaat de finale van de Champions League kijken, óf je gaat naar Hofpop, waar die avond een paar uitstekende bands geprogrammeerd staan. Dan is het gelijk duidelijk toch? Ik bedoel; een volledig Spaanse finale met geen enkele participerende Nederlander (uitgesloten de Nederlandse scheidsrechter Bjorn Kuipers) moet het toch logischerwijs afleggen tegen een optreden van onder andere een getalenteerde band als The Good Hand?Helaas, zo lag het niet helemaal zaterdag.
Er stonden vier bands geprogrammeerd in het vernieuwde Hoftheater in Raalte en aan de entourage lag het absoluut niet. De voorzieningen waren prima, de ontvangst was vriendelijk en er waren genoeg medewerkers achter de bar om de gasten te voorzien van een drankje. Op de zaal na, is het hele theater in 2013 nieuw gebouwd en hoewel de karakteristieke zaal grotendeels behouden is gebleven, zijn ook daar veel aanpassingen en verbeteringen aangebracht. Een voordeel van de nieuwe foyer is dat deze ook dienst kan doen als locatie voor intieme optredens, vandaar dat het initiatief “Hofpop” met vier regionale rock bands dan ook prima in dit gedeelte kon plaats vinden.
Die inschatting van het bezoekersaantal was ook meer dan correct. Want ondanks de (makkelijke) keuze die ik noemde in de eerste alinea, verschenen er te weinig bezoekers afgelopen zaterdag. Waar meer initiatieven in een poging ‘kleine” bands te presenteren stranden in lage bezoekersaantallen, gebeurde dat ook hier helaas. Aan de kwaliteit van de bands lag het niet, want ondanks de relatief onbekende namen waren het uistekende acts.
Hoe dan ook, dat mocht voor mij de pret niet drukken want ik kwam natuurlijk voor de “The Good Hand”. Want het eerder door ons besproken album “
Atman” is na een paar weken inmiddels bijna gesmolten in mijn cd speler. Na talloze circulaties van de cd kan ik er nog steeds geen genoeg van krijgen. Dit optreden, eigenlijk nog kort na mijn ontdekking een paar weken geleden in notabene mijn eigen woonplaats, was dan ook bijna een godsgeschenk ondanks het late tijdstip op de avond. En de motivatie om het concert te bezoeken werd absoluut beloond, ondanks een (te) kort optreden van iets meer dan een uur. Door eigen werkzaamheden eerder op de avond kon ik pas wat later in het programma van de avond springen, maar het goede spel van de Indie rock band
Aspen Gems die rond elf uur optrad was een mooi voorprogramma van de headliner van de avond.
Ondanks het lage bezoekersaantal spatte het enthousiasme en spelvreugde van het The Good Hand van het podium. Zonder fatsoenlijke soundcheck (er moesten vier bands gedurende de avond hun eigen podium op en afbouwen) speelden ze vaardig, gedreven en geluidstechnisch meer dan prima. Hoewel Arjan Hoekstra klein van stuk is, heeft hij het charisma en uitstraling van een rockster in spé. Als middelpunt van de band trekt hij gedurende het concert vaak de aandacht, vooral door zijn feilloze gitaarspel en dito zang. Zeker wanneer hij door zijn haren heen de zaal in kijkt heeft hij iets weg van Kurt Cobain. Wat groter van stuk is drummer Ingmar Regeling, maar gaat ook volledig op in zijn spel en zijn grimassen op achter de drumkit toveren regelmatig een glimlach op mijn gezicht gedurende het optreden. Regeling krijgt het bijna voor elkaar om een heel nummer geconcentreerd met zijn ogen dicht te begeleiden. Zowel Hoekstra als Regeling verdelen de presentatie van het optreden en doen dit met een gezonde zelfspot en humor.
Ondanks het korte optreden speelde de band tien nummers van het laatste album. In de stijl van de jaren zeventig aangekleed podium startte de band met Introvert wat gelijk staat als een huis, hoewel het even werd onderbroken omdat het geluid in de oortjes van de heren niet voor elkaar was. Nadat dit verholpen was gingen de mannen als een speer, zeker in het aangepaste Enough is Enough. Natuurlijk kon daar het blazersensemble niet op het podium worden weergegeven maar dat mocht de pret niet drukken. Overigens kwamen de blaasinstrumenten nog wel aan bod, want in Nature`s Will speelt Hoekstra deze instrumenten zonder enkele valse noot. Dennis Edelenbosch schaart zich aan de rechterzijde van het podium als een bescheiden instrumentalist, maar weet superstrak zijn bassnaren te beroeren en is ook van essentiële waarde voor het groovy geluid van de band.
Top nummers en de wat meer toegankelijke nummers als Thruth en Anthem klonken feilloos en werden goed opgepikt door het publiek.
Zoals gezegd, de opkomst van bezoekers was niet hoog, maar de band probeerde het aanwezige publiek wel te betrekken bij het podium en een klein groepje settelde zich dan ook dicht bij het podium waardoor de interactie voor de band ook interessant bleef. Zowaar kwam er nog flink wat beweging in de voorste linie. Door het late tijdstip was het helaas niet mogelijk een toegift te geven, anders zou er gekozen worden voor de epic van het laatste album; het gelijknamige Atman. De band probeerde het nog wel, maar helaas kon de leiding in het Hoftheater dat niet toelaten door de verleende vergunningen.
In een onderling gesprek tussen deze recensent in zanger Arjan Hoekstra blijkt dat de band veel toekomst lijkt te hebben in met name Duitsland, aangezien daar de cd verkoop (en al helemaal de vinyl verkoop) als een speer gaat. Ook zal hij op korte termijn een nieuw album uitgeven met “Mirna’s Fling”, zijn solo project.
Het optreden van The Good Hand smaakte naar meer. Ik ben er van overtuigd dat we nog veel gaan horen van de formatie.
