The Green ViolinistAlbum

Vincent Defresne heeft altijd op belangstelling kunnen rekenen van Progwereld, vanaf het moment dat “More Thrill & Never Ending Blessings” uitkwam. En toch kan een artiest blijkbaar in de vergetelheid geraken. Geheel ten onrechte, maar… er zijn verzachtende omstandigheden.

Die verzachtende omstandigheden zijn bijvoorbeeld dat de gevoelsmens Defresne een moeilijke tijd achter de rug heeft en klaarblijkelijk niet veel zin heeft gehad in de promotie van het in 2022 uitgekomen album “Atchafalaya”. De songs van dit album zijn geschreven gedurende een pittige periode na de dood van zijn vader, en een goede vriend die op 39-jarige leeftijd overleed. “Atchafalaya” is naast Defresne’s metafoor voor het overschrijden van de drempel tussen leven en dood, ook de naam van een rivier in Louisiana die hem inspireerde. De rivier komt voor in een boek van François Bourgeon dat Defresne in die periode heeft gelezen. Tijdens het schrijven van het nieuwe album en het titelnummer werd hij overvallen door de dood van zijn vriend en al mijmerend over de stroming van de rivier met zijn deltawerken en uiterwaarden, verbeeldde Defresne de overgang van bewustzijn naar de dood en naar een eventuele reïncarnatie. Vanzelfsprekend is dit album dan ook een conceptalbum.

Defresne speelde in beginsel met het idee deze cd als dubbelalbum uit te brengen, maar al snel bleek die financiële horde te hoog. Dat resulteerde in het gevolg dat enkele songs noodzakelijk geschrapt moesten worden, al zijn die geschrapte versies uiteindelijk wel op Spotify terechtgekomen. Je mist daardoor een aangenaam nummer als For War Arose and Fools Command wanneer je de cd aanschaft. Wil je de hele ervaring van dit album beleven, dan is luisteren via  Spotify een goede optie, overigens geheel met goedkeuring van Defresne. Opmerkelijk binnen dit geheel is dat er tot op heden niet of nauwelijks informatie te vinden is over dit album. Niet op Discogs, Progarchives of bijvoorbeeld Amazon en bar weinig recensies, terwijl eerdere albums van The Green Violinist wel op dit soort sites te vinden zijn.

De cd begint gelijk indrukwekkend met The Beter Angels Of Our Nature. Met zijn kenmerkende, aangename stem dringt Dufresne gelijk je gevoel binnen. Dufresne blinkt uit in het overbrengen van een nostalgisch gevoel en melancholie. Hij heeft een aangename stem, waardoor de muziek een extra kwaliteitsimpuls krijgt en met pluspunten wordt hij geassisteerd door zangeres Joke Leloux. Liefhebbers van Pink Floyd zullen de eerste minuten aangetrokken worden door de muziek. Ook binnen het opvolgende nummer Afternoons In Utopia krijgen we duozang voorgeschoteld, dit keer haakt Ekaterina Skvo aan bij Defresne met kraakheldere engelenzang.

Een flink portie progrock uitdagende invloeden die we niet gewend zijn binnen het genre vinden we in Holodomor. Dat nummer is misschien wel het meest uitdagend en duurt maar liefst achttien minuten. We krijgen daarin onder andere te maken met een hiphop passage, maar ook typerende kenmerken van Defresne’s muziek en verschillende geluidsfragmenten, inclusief een monoloog gericht aan de politieke elite. Holodomor lag al een flinke tijd op de plank en is vernoemd naar de hongersnood die door Stalin in de jaren dertig van de vorige eeuw in Oekraïne werd gecreëerd om de bevolking van het land op de knieën te krijgen. Net als in deze eeuw probeerden de Russen in die periode het volk te breken door, werkelijk waar alles van hen af te pakken. Van graan tot aan vee en fabrieken, maar op microniveau bijvoorbeeld ook door het afpakken van winterkleren. De song straalt een groot protest uit naar de politiek en de bestuurders van Europa, de vrije wereld. De monoloog halverwege de track is een fragment van een toespraak van een lid van het Europees Parlement met daarin een boodschap dat de politiek beslist voor zijn burgers, belasting en wetten oplegt, om ze vervolgens zelf massaal te ontduiken en grote multinationals bevoordeelt. Volgens de spreker zal dat ooit leiden tot een grote opstand of revolutie.

Defresne is nooit vies geweest van dramatiek en theater binnen zijn muziek en dat is dit keer niet anders. In de titeltrack is een hysterische vrouw verwerkt maar het nummer wordt ook beheerst door chaos. Desondanks zit er een duidelijke muzikale lijn in de track. Tussendoor ontdek je heerlijke gitaar en ritmisch gedrum, maar verwacht niet in een track te belanden waarin de basisprincipes van melodie, refrein, akkoorden, tekst en structuur worden gehandhaafd. De overwegingen van Defresne zijn boeiend, wat zich soms uit in abstracte en ongemakkelijke keuzes. Zo wordt Healers in mijn ogen ontsierddoor een schorre, nare stem dwars door het nummer. Het klinkt allesbehalve comfortabel, het schuurt, het zal wenkbrauwen doen fronsen…

Zijn er ook luisterliedjes zonder complexiteit te vinden op de cd? Zeker. Het duet If I Could tussen M-Eve Vandoorne en Defresne klinkt aangenaam. Defresne begeleidt zichzelf op een akoestische gitaar en gastmuzikant Damien Michel bespeelt de toetsen. Niet voor het eerst laat Defresne zich op breed vlak ondersteunen door verschillende gastmuzikanten, waaronder een trompettist (Afternoons In Utopia) en accordeonist. Melancholisch, progressief en out of the box is Shed No Tears en dit gaat gepaard met een atmosferische beat. Maar misschien wel het mooiste en meest indrukwekkende nummer is My Solitude Part, met daarin een vleugje Marillion. Prachtig en meeslepend, maar dat geldt tevens voor het opvolgende Ten Years, inclusief een geïntegreerde monoloog van Roger Waters. Hoewel Defresne niet met alle ideeën van Waters sympathiseert, vindt hij dat kunstenaars (en dus ook muzikanten) zich hard moeten kunnen maken voor hun gedachtegoed, die soms loodrecht staan op politieke keuzes. De keuze voor deze monoloog van Waters is een welbewuste keuze om een boodschap mee te geven aan de luisteraar.

The Green Violinist geeft altijd een boodschap mee, dat is op dit album niet anders. Net als de voorgaande recensies is deze opsomming van informatie over het album ook weer een lang epistel geworden, maar het is onmogelijk de complexiteit van het album kort samen te vatten. Om de muziek te omarmen moet je openstaan voor veelvuldige inmenging van geluidsfragmenten, dramatiek en expressiviteit. Daarnaast moet je sensitief zijn voor de gedachte dat de maker van deze cd een verhaal wil overbrengen. Dat kan deze sympathieke Belg als een ware meester. Ondanks wat complexe brokken is dit een werkstuk dat bewondering zal oogsten. Probeer het eens op Spotify en bestel de cd dan via zijn Facebook-pagina. Defresne verdient het.