Guardian's Office, TheAlbum

De Noorse drummer Pâl Søvik is een hardnekkig type. Jaar in jaar uit maakte hij met zijn steeds maar wisselende Fruitcake-maatjes iedere keer dezelfde soort cd met daarop oerdegelijke meeslepende neo-prog waarvan het in 2000 verschenen “A Battle A Day” als hoogtepunt kan worden beschouwd. Zou de Fruitcake echter op zijn geweest of zou de band bezweken zijn onder haar zoveelste bezettingswisseling? Dat laatste heeft er alle schijn van, want op dit project, dat luidt naar de mysterieuze naam The Guardian’s Office laat Søvik zich omringen door een compleet nieuwe bezetting te weten gitarist Morten Eriksen, bassist Froydis Mautvedt en toetsenist Tony Johannessen. Laatstgenoemde neemt ook nog eens de zang voor zijn rekening. Je snapt niet waar Søvik steeds de mensen vandaan haalt, want The Guardian’s Office is ook weer helemaal volgens het beproefde Fruitcake-recept gebakken dat wil zeggen kurkdroge drums, knorrende baspedalen (soms bij het overdreven af), trage tempo’s, felle gitaaruitbarstingen en gedragen orgelakkoorden.

Natuurlijk kent de muziek de nodige verschillen. Dat is direct al hoorbaar in de solide opener Hit The Ground. De muziek is een stuk eenvoudiger en klinkt soms wat rauwer dan bij Fruitcake. De stem van Johannessen doet dan wel wat onder voor die van Søvik, maar hij is absoluut geen verkeerd zanger, alleen de hoge uithalen kan hij beter overlaten aan iemand als Ian Gillan (Deep Purple).

Dark Girl is een zeer geslaagd nummer. Het kent veel getokkel op de gitaar in een rustige sfeer. Terwijl je de vingers over de snaren hoort glijden is de langzame, nogal lijzige tweestemmige zang te horen, waarbij opvalt hoeveel de stem van Johannessen lijkt op die van Søvik die op dit album vocaal alleen te horen is als achtergrondzanger. Hier en daar heeft deze compositie wat toefjes oude Genesis, met name in het orgelspel. De synthesizerlijn van Play Of Your Life doet me aan Camel ten tijde van ”Raindances” denken. De uitbundige zang brengt de Zweedse band Galleon in gedachten. De gitaartokkel aan het eind verdient speciale aandacht, want het zijn dit soort stukjes die dit album zo fraai maken.

Hoe vaker ik de cd beluister hoe meer waardering ik krijg voor dit sympathieke schijfje. The Room Below bijvoorbeeld heeft zo’n heerlijk gedreven tussenstuk en het ongecompliceerde instrumentale Office Of Hard Cash laat horen dat de heren zich niet wagen aan moeilijkdoenerij (als ze dat al zouden kunnen). Het songmatige Loser In The Sunset heeft een sterk refrein met de beeldende zin “You were the loser in the sunset and then you were gone”. Als je hem één keer hebt gehoord vergeet je hem nooit meer. Via het bruisende Heat Of That Sound wordt deze niet al te lange cd (47 minuten) afgesloten met The Guardian waarin alle ingrediënten van het groepsgeluid weer ruimschoots aanwezig zijn.

The Guardian’s Office gaat gebukt onder het loodzware juk dat Fruitcake heet en zal het derhalve nog vrij moeilijk krijgen. Hoe dan ook, een vervolg zal er wel komen en terecht. De Fruitcake-fans kunnen ondertussen hopen op een nieuw Fruitcake-album, want of de band nou nog bestaat of niet… bij Pâl Søvik weet je het maar nooit. Hij is een hardnekkig type.

Dick van der Heijde