Humps, TheConcert

The Humps wordt in Israël in 2006 opgericht door vijf muzikanten met een enorme liefde voor de Engelse band Camel. Het project werd al snel beloond door enthousiaste en blije fans die de live gespeelde nummers juichend begroeten en regelmatig om meer vragen. The Humps worden tegenwoordig beschouwd als de toonaangevende Camel tribute band. In de twee uur durende show zien The Humps kans de warme Camel geest van Andy Latimer en zijn vrienden te recreëren.

Mijn eerste kennismaking met The Humps dateert al weer van ruim drie jaar geleden, ook in de Boerderij, met Squonk, de Nederlandse Genesis tribute band, in het voorprogramma, frontman Ashkenazi refereerde er nog aan tijdens het recente optreden. Ik dacht indertijd dat ik Camel nooit meer live zou zien maar kort na optreden van The Humps kondigde het origineel haar comeback naar de podia aan, alsof het zo moest zijn. De band was bijzonder in haar nopjes met de warme reactie van het publiek hoewel slechts ca. 200 man deze keer de weg naar Zoetermeer had gevonden. Het optreden maakt deel uit van een mini tour door Europa die hun langs De Pul in Uden, en optredens in Italië, Polen en Duitsland voert.

Als voorprogramma stond deze keer een andere tribute band op het podium. The Rushians is een project van een vijftal Nederlandse muzikanten met een achtergrond in de progressieve rock hoek die allen fan van Rush zijn. Nu Rush ermee stopt willen zij hun muzikale helden eren en hun muziek “(a)live” houden. Een nobel streven. En ze doen het helemaal niet slecht, er wordt een energiek optreden verzorgt inclusief kleine foutjes en niet altijd even zuivere zang. Vijf hardwerkende mannen doen hun uiterste best om de complexe muziek van het Canadese trio zo goed mogelijk uit te voeren. Hierdoor krijg je wel extra respect voor het origineel die het allemaal met zijn drieën moesten doen. We worden deze avond getrakteerd op o.a. Red Barchetta, The Trees, Xanadu, Jacob’s Ladder, Camera Eye, Spirit of Radio, Limelight en Tom Sawyer. Het enthousiast publiek beloont de band met een open doekje, een aantal van de fans neemt niet eens meer de moeite om terug te keren voor de hoofdact.

Die hoofdact trapt af met Arabaluba, direct gevolgd door Freefall en Supertwister met haar mooie fluit intro. Ook Stationary Traveller, het volgende nummer van de speellijst krijgt een sfeervol akoestisch fluit intro mee, gevolg door Lies wat verrassend wordt gezongen door drummer Rubinshtein. Dan het legendarische “The Snowgoose”, ditmaal in een aantal delen opgeknipt, deel een wordt gevormd door Rhayader/ Rhayader Goes to Town. Het schitterende Aristillus is afkomstig van het nu al weer veertig jaar oude album “Moonmadness”, terwijl Song Within a Song een prima toetsen solo meekrijgt, daar waar Earthrise weer van een drumsolo wordt voorzien. Tell Me bezorgt me elke keer weer kippenvel, één van mijn favoriete Camel songs, met een fantastische fretloze bas solo van talent Ivri. Skylines van “Raindances” krijgt een super swingende versie waarna deel twee van the Snowgoose wordt gevormd door Fritha/The Snowgoose. Hymn To Her van “I Can See Your House From Here” uit 1979 is het enige echt vocale nummer, ik was er niet kapot van. Hopeless Anger van “Dust and Dreams” kent aan het eind een aantal foutjes, de gitaar solo gaat grotendeels de mist in. Gitarist Danny Ashkenazi had vooraf al aangekondigd dat dit nummer pas voor de tweede keer werd gespeeld, volgende keer nog even wat meer oefenen mannen. Het derde en laatste deel van “The Snowgoose” is Dunkirk, waarna Nimrodel uit 1974 als officieel laatste nummer van het reguliere deel van het concert fungeert. Na een uiterst korte pauze wordt het aloude Never Let Go gespeeld, met aanmerkelijk betere zang dit keer. Het intro wordt gespeeld op akoestische gitaar wat een switch naar elektrisch noodzakelijk maakte. Gevolg: een relatief lang intermezzo waarna overigens een uitstekende versie van het bekende nummer van debuut album Camel uit 1973 volgt. Het laatste nummer van het optreden wordt voorafgegaan door een kleine pop quiz voor het publiek: wat zal het worden? Geen Ice of Airborn echter, uiteindelijk wordt de onvermijdelijke publiekslieveling Lady Fantasy gespeeld, gekscherend aangekondigd als Lady Ice. Het nummer krijgt een prima versie met zelfs een gedeeltelijk eigen interpretatie, zowel energiek als sympathiek ingetogen.

Naast alle lof zijn er ook wat kritische noten: de zang is gewoon minder goed verzorgd, zeker tijdens het eerste deel van het optreden. Ter vergoelijking moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat dit onderdeel ook bij hun idolen tijdens hun begin periode niet tot hun sterkste punten behoorde. Ik vermoed dat de keuze voor het grotendeels oudere materiaal mede hierdoor ingegeven is en niet onlogisch is: veelal instrumentaal werk. Het van “Dust And Dreams” afkomstige Hopeless Anger was het meest recente werk dat gespeeld werd en dat dateert al weer uit 1991. Geen Echoes, Lunar Sea of Ice dus maar die horen we nog met enige regelmaat van de originele band. Desondanks een interessante setlist, mede door nummers als het al gememoreerde Aristillus en Nimrodel.

Uitstekende muzikanten ook, met een heerlijke gedrevenheid en dito spelplezier. Het is moeilijk om er een favoriet uit te halen: de jonge nieuwe bassist Nadav Ivri, de gedreven drummer Tal Rubinshtein, die me af en toe deed denken aan een jonge Andy Ward, springen eruit. Maar ik mag zeker de smaakvolle bijdrage op toetsen van Yonatan Doron niet vergeten. En wat te denken van het aanstekelijke enthousiasme van fluitiste/toetseniste Dana Eizen, het bracht een glimlach op mijn gezicht en ik was zeker niet de enige.

Qua sfeer en intensiteit brengen de Israëliërs ons terug naar de periode waarin het viertal Bardens, Latimer, Ward en Ferguson hecht musicerend, zonder dubbele drummers en toetsenisten etc. op het toneel verschenen. Gelukkig is Camel zelf ook al jaren geleden terug gekomen op dat foutje.
Desalniettemin een verfrissende ode aan het origineel uit de prille begin periode. En dat terwijl de tribute band inmiddels ook al weer 10 jaar bestaat, ‘langer dan de Beatles’ grapte dirigent Danny Ashkenazi.

Het gitaar geluid is werkelijk superbe, afwisselend gebruik makend van zijn Les Paul en Stratocaster speelt bandleider/gitarist/zanger Danny Ashkenazi bij tijd en wijle de sterren van de hemel. De reverb en sustain zijn geweldig en helemaal in de trend van zijn grote voorbeeld. De kleine foutjes hier en daar, het is hem vergeven. Muzikaal zit hij er dichtbij maar uiterlijk is het contrast met Latimer groot: de partijen van de lange grijzende Engelsman worden op het toneel gespeeld door een kleine, geblokte, kale man met donkere ogen afkomstig uit het land van nederzettingen en sinaasappels. Geluid en licht waren deze avond weer van hoge kwaliteit, de Boerderij heeft een naam hoog te houden op dit gebied.

Ondanks de matige zang en wat technische probleempjes links en rechts zijn de Israëliërs van The Humps ook precies wat ze over zichzelf zeggen: Pure Camel Blend. En zo is het.

Verslag en foto’s: Alex Driessen