The HumpsConcert

Met mijn drieëndertig kalenderjaren mag ik dan het jonkie zijn in de wereld van het progressieve genre, toch luister ik alweer bijna achttien jaar naar Camel. Ik leerde als vijftienjarige voor proefwerken met mijn elpee van “Mirage” op de achtergrond. En hoewel ik een bepaalde, gepaste gereserveerdheid heb rondom het idee van de tribute band, doet het me toch deugd dit album eens in zijn geheel live te mogen aanschouwen.

Een band als het Israëlische The Humps weet zich dan ook handig toe te leggen op dát gedeelte van het oeuvre van Camel dat de band zelf nog niet in het zonnetje heeft gezet, zoals het wel eerder deed met “The Snow Goose” en “Moonmadness”. Het is overigens opmerkelijk dat deze show dan onder de banner van ‘Celebrating 50 Years Of The Music Of Camel’ in het leven is geroepen, want op een medley na bestrijkt deze show met name de eerste vier jaar van de band. Eigenlijk ligt daar ook de kracht van The Humps.

Het naspelen van de muziek van Camel gaat gepaard met een aantal lastige hordes. De eerste is dat de originele drummer, Andy Ward, bijzonder ritmevast was en ook nog eens een erg sterk vormbesef had. Zijn evenknie bij The Humps heet Tal Rubinshtein en hij weet zich knap door deze pittige set heen te werken. Er lijkt zelfs aandacht de zijn besteed aan de klank van het drumstel en het hebben van dezelfde toms. Ook de bescheiden genietende en vaardige bassist Nadav Ivri laat je vergeten dat je naar covers zit te luisteren. Een grote kracht van de band is dan toetsenist Yuval Eisenberg die met zijn klankenpallet de spijker op zijn kop slaat. “Mirage” uit 1974 is niet alleen een bijzonder goed gecomponeerd album, het heeft ook een bijna magische, licht psychedelische sound waarop het materiaal sterk leunt. Dat geluid wordt sterk neergezet. Zijn spelgenot is ook aanstekelijk – hij beroert zijn toetsen alsof hij achter een gokkast staat te winnen. Bij het funky stuk in Song Within A Song weet hij de solo zo te spelen dat je spontaan zin krijgt zelf achter een Moog met de toonbuigende schuiven te spelen. Yuval Eisenberg heeft ook de beste stem van de groep, eigenlijk zou ik aanraden om hem alle nummers te laten zingen.

Bij de twee openingsnummers, Arubaluba van het debuut en Freefall mag ze dan afwezig zijn, maar wat mij betreft is fluitiste en spring-in-het-veld Dana Eizen toch wel de ster van de groep. Het gekkige Supertwister, ooit als ode vernoemd naar het Nederlandse Supersister, floreert mede dankzij haar fluitspel in een uitvoering die prachtig de originele sfeer ademt. Ze communiceert tussen de nummers door leuk met het publiek “for us this is not just Another Night” en speelt ook verdienstelijk akoestisch gitaar. Zo wordt zelfs Lady Fantasy een beetje opgevuld. Dat The Humps zoveel nummers met dwarsfluit van Camel uit de hoge hoed kan toveren is beslist een pré.

Gitarist Daniel Ashkenazi komt in er in de instrumentale stukken goed doorheen, maar op zijn momenten op de voorgrond laat hij soms toch steken vallen. Dan valt er een lijntje weg, klinkt het even zoekend of mist het gewoon simpelweg de bluesman souplesse die een noot écht doet zingen. De uitvoering van Ice vind ik eigenlijk een beetje frustrerend, al slaat het publiek nadien enthousiast de handen op elkaar. Zelf ben ik gitarist en is Andy Latimer één van mijn grootste voorbeelden, natuurlijk kijk ik er dan ook wel met een erg kritische blik naar. Sommige solo’s weet Daniel Ashkenazi ook wel erg sterk uit voeren, zoals bijvoorbeeld bij Rhayadar Goes To Town.

Een andere kracht van deze gitarist, en overigens de hele band, is de aandacht die besteed is aan de dynamiek. Als het melancholische en symfonische eindstuk van Song Within A Song losbarst groeit het volume prachtig. Idem dito bij Never Let Go van het debuut; op momenten dat nummers naar een slot toewerken weten The Humps sterk toe te slaan en toont het de kracht van het originele materiaal goed te hebben doorgrond. Zo komt het over en voel je op zo’n avond wat je wil voelen bij de muziek die je al zo lang beluistert.

Het geluid in de Cacoafabriek is dan ook erg goed afgesteld, waarschijnlijk ook de verdienste van de band zijn eigen geluidsman, Lior goldman. The Humps weten te rocken met punch bij nummers als Freefall en je warmpjes toe te dekken met een stuk als Fritha van “The Snow Goose”. Deze avond heb ik niet eens doppen in mijn oren en kan ik comfortabel overal in de zaal staan. De band is trouwens zichtbaar blij met de receptie van het – laten we zeggen – niet massaal uitgelopen Helmond. Ze zijn ook erg enthousiast dat er weer gespeeld kán worden, na jaren afwezigheid. Dit was de eerste show sinds 2019 en ja, dat was af en toe nog wel een beetje te horen. Komen ze echter volgend jaar weer en heeft de band de puntjes op i, dan zal dat toch een perfect avondje genieten moeten worden.