De Mannheimer Mannschaft was na het uitkomen van “Relations In The Unseen” zo lekker op weg: touren met Dredge en Karnivool, plaatjes in de hitlijsten, eindelijk resultaat van al dat harde werk en toen meldde zich het Echte Leven. De bijsluiter maakt gewag van persoonlijk drama, dus daar zullen we het maar bij laten, maar nu de band vier jaar later de draad weer oppakt, is de bezetting ook nog veranderd, Daniel Weber vervangt oudgediende (en toetsenist) Sebastiaan Wagner.
Wat er niet veranderd is, is het geluid van The Intersphere. Dat is een bijzonder aanstekelijke mix van stuiterpop, een vleugje punk, hardrock, prog en powerrock. Door de genoemde transfer zijn er minder toetsen en meer gitaren te horen, waardoor de band nog iets meer rockt. Dankzij de geweldige stem van Hessler kom je al snel op een vergelijking als Kino ontmoet Green Day. Je kunt ook zeggen dat de band het na al die jaren wel verdiend heeft om vooral te worden vergeleken met zichzelf, maar daarvoor zijn er teveel bandjes die min of meer hetzelfde doen.
Mind you, The intersphere steekt er met kop en schouders bovenuit: intelligente liedjes, met veel plezier of venijn gespeeld en gezongen, snel meebrulbare refreinen en af en toe nét dat stukje gekkigheid of bombast dat het voor progfanaten interessant houdt.
“The Grand Delusion” is grotendeels live en puur opgenomen, waardoor de plaat nog meer ‘in je smoel’ klinkt dan de voorgangers, een lekker gruizig geluid waarin de gitaren voorin de mix liggen. Dat de zelf geproduceerde plaat desondanks zo strak klinkt is een prestatie van jewelste.
Het album is ook nog geïnspireerd op het gelijknamige boek van Paul Watzlawick, waarin de schrijver de niet erg originele vraag stelt: hoe echt is de werkelijkheid? Waarop baseer ik mijn beeld van de werkelijkheid? Hoeveel draag ik er aan bij? De titel van het boek maakt al wel duidelijk dan de band er net als de schrijver geen hoge verwachtingen van heeft.
Mijn werkelijkheid is in elk geval dat ik deze plaat met heel veel plezier draai, draai en nog eens draai. Want dit zijn twaalf liedjes die met liefde en vakmanschap in elkaar zijn gezet, twaalf korte, opzwepende, rockende stukken waarmee The Intersphere bewijst tot de eredivisie te behoren. Blij dat ze er weer zijn!