Intersphere, TheAlbum

Deze jonge Duitse band timmert sinds 2006 flink aan de weg. Met name in eigen land doen deze jongens het erg goed. Zo stonden ze al twee keer op het prestigieuze Rock Am Ring. Dit tweede album zou wel eens hun grote doorbraak kunnen worden.

Liefhebbers van alternatieve progressieve rock zullen hun handen dichtknijpen met dit album. De muziek van The Interspheres is een grote shot adrenaline. Geweldige melodieën in combinatie met een agressieve aanpak en indrukwekkende tempowisselingen maken dit album tot een regelrechte achtbaan rit. De muziek doet regelmatig aan die van Muse, The Urbane, Faith No More en Dredg denken, maar bevat ook vleugjes Pink Floyd en Kashmir.

Met name de eerste helft van deze schijf is indrukwekkend. Het korte openingsnummer laat meteen horen dat deze gasten een geweldige sfeer neer kunnen zetten en instrumentaal hun mannetje staan. De zangstem van Christoph Hessler is geweldig en accentloos. Af en toe doet zijn stem sterk aan die van John Mitchell denken. Wat ook meteen opvalt is de kraakheldere productie verzorgd door Fabio Trentini (Guano Apes). In Prodigy Composers gaat het gas er vol op. Met een inventieve drummer en een geweldige bassist heeft de band een ritmesectie die staat als een huis. De wijze waarop Sebastian Wagner op zijn basgitaar aanvalt is te gek. De intensiteit en agressiviteit spat er af en laat je alles om je heen vergeten. Dat deze band het serieus aanpakt blijkt wel uit de gave en zeer professionele videoclip die ze bij dit nummer hebben laten maken. Je vindt hem op hun website en via youtube.

Een ander hoogtepunt is het aanstekelijke Ghostwriter. Het refrein van dit album blijft lekker hangen en smeekt je bijna om keihard mee te zingen. De uptempo gitaarrifjes zijn heerlijk net als de overgangen. Telkens als ik dit nummer hoor heb ik het gevoel dat de zon doorbreekt. Snapshot klinkt als een nummer van The Urbane. Niet alleen doet de stem erg aan die van John Mitchell denken, maar het hele nummer had niet misstaan op een album van dit Mitchell bandje.

In de tweede helft van het album neemt de intense en soms agressieve stijl verder toe. Ook deze nummers zijn stuk voor stuk geweldig, maar als je het album in zijn geheel beluistert kan het wat veel worden. Aan het einde van het album ben ik wel even aan iets anders toe. Maar mij hoor je verder niet klagen. Een album dat je bij de eerste klanken oppikt en na de laatste tonen pas weer versuft terug op de aarde smijt krijg je niet elke dag in je cd-speler.

Maarten Goossensen