John Irvine Band, TheAlbum

John Irvine is een Schotse jazzgitarist die inmiddels zijn derde bandplaat uitbrengt. Tussen nummers twee en drie zit vijf jaar en een complete bezetting: de oude bassist en drummer zijn weg en op deze plaat speelt Irvine zelf de basgitaar. Een live plaat is het daarom in elk geval niet.

Irvine speelt jazzrock die je het beste kunt vergelijken met die van oudere mannen als Mike Stern, Pat Metheny, Andy Summers en, vooruit maar, Allan Holdsworth. Ik vind die laatste vergelijking een beetje vergezocht, maar noem hem wel omdat Irvine op zijn website pronkt met een uitspraak van een recensent bij Radio Xymphonia, die, waarschijnlijk naar aanleiding van het tweede album uit 2013, heeft gezegd dat dat ‘het progressieve rock album is dat Holdsworth nooit gemaakt heeft’.

Die uitspraak is zowel heel suggestief als volstrekt betekenisloos, want Holdsworth heeft natuurlijk wel meer progressieve rock albums niet gemaakt. Als we zo gaan beginnen is de lijst eindeloos. Maar dat bedoelt de spreker natuurlijk anders. Toch vind ik de vergelijking met Holdsworth wat teveel eer voor Irvine, zo briljant en vooruitstrevend is hij namelijk niet. Niet als gitarist, maar ook niet als componist. Wat is hij dan wel?

John Irvine maakt knappe fusion die met prog niet zo gek veel te maken heeft. Dit is toch wel echt van die gitaristenjazz die voortborduurt op pioniers als Pat Martino, Steve Khan en, inderdaad, Allan Holdsworth. Het is lekkere muziek, Irvine is, hoewel niet zo oorspronkelijk, wel degelijk een knappe gitarist. De stukken zitten goed in elkaar, klinken voortreffelijk en zijn zeer toegankelijk. ‘Jazz-fusion ear candy’ noemt hij het zelf, en daar ben ik het roerend mee eens. Vooral de stukken waarin de saxofoon en de fluit meedoen gaan er in als kandij. Bijzonder fijne, warme muziek.

Het is wel een beetje jammer dat Irvine zelf de basgitaar speelt. Niet dat hij dat niet knap doet, maar hij speelt het instrument wel heel erg dienstbaar en ondergeschikt aan de gitaar. Dat is wel logisch, maar een echte bassist laat zich ook een beetje gelden en voegt nét dat beetje extra power toe dat nu ontbreekt.

Liefhebbers van jazz rock doen er verstandig aan deze plaat op te zoeken. Zo heel veel van dit soort intelligente instrumentale gitaarmuziek, die ook zo toegankelijk is, wordt er niet meer gemaakt. De meeste gitaarplaten zijn immers van shredders en mogen daar van mij ook in. Irvine maakt jazz rock light en doet dat voortreffelijk. Een wereldwonder, pionier of waaghals is hij echter niet. In die zin is dit inderdaad de plaat die Allan Holdsworth nooit gemaakt heeft.

Erik Groeneweg